“ตาล ฮึกๆ” พลับพลึงสะอึกสะอื้น กอดศพมันแน่นก่อนจะอุ้มมันขึ้นแนบอกพาวิ่งไปที่อนามัยสุดแรงโดยไม่มีใครห้ามได้ทัน
“หมอช่วยหมาของพลับพลึงหน่อย หมออยู่ไหม หมอไปไหนหมด ช่วยหมาของพลับพลึงด้วย มันโดนยิง ขอร้องเถอะค่ะ ช่วยด้วย ช่วยมันหน่อย” เพราะเลิกงานแล้ว แต่ทางด้านหลังมีบ้านพัก เจ้าหน้าที่อนามัยรีบวิ่งออกมาดูคิดว่ามีอุบัติเหตุฉุกเฉินอะไร
“ช่วยหมาของพลับพลึงหน่อย มันโดนยิงผ่าเอากระสุนออกให้มันหน่อย มันต้องหายแน่ๆ ถ้าหมอช่วยมัน ช่วยหน่อยนะคะ ช่วยที พลับพลึงกราบล่ะ” เธอวิ่งร้องไห้ไปบอกคนโน่นคนนี่ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงน้ำตาไหลเป็นทาง กราบเขาไปทั่วขอให้มีคนเมตตามาช่วยหมาตัวน้อยผู้น่าสงสารของเธอหน่อย
“หมอช่วยหน่อยสิคะ” เธอกอดมันแนบอก พร่ำบอกว่าอย่าให้มันเป็นอะไร
“แข็งใจเอาไว้นะ ฉันพามาหาหมอแล้ว แข็งใจเอาไว้นะ เดี๋ยวหมอก็จะช่วยแกเอง หมอที่นี่ใจดี ไม่ต้องกลัวนะ ฮือๆๆ ห้ามตายเด็ดขาด ห้ามเป็นอะไรนะ”
“พล
