“ปากหมา พูดอะไรไม่รู้จักถนอมน้ำใจกันเลย อย่าลืมนะ ฉันเคยช่วยชีวิตคุณไว้ ตอนที่คุณเดินลงไปในทะเลตอนกลางดึก คุณเป็นหนี้ฉันนะ”
“แล้วใครใช้ให้ไปช่วยล่ะ”
“อืมๆ ฉันเสือกเองแหละ เอาสิ สักให้ฉัน” เธอถ่างขาให้เขา แล้วเขาก็ก้มเข้าหาซอกสวยของเธอ พร้อมเข็มในมือ “โอ๊ย!”
มณีรินชะงักกึก กลับมาสู่โลกความเป็นจริง เธอรู้แล้วว่ารอยสักนั่นมันอยู่กับเธอมาตลอด ไม่ใช่รอยสักของผู้ชายคนไหนเลย
“อาร์ตเขา...” ขณะพูด เธอจ้องมองเขาอยู่ด้วย และเขาก็มองเธอเช่นกัน “เขาไม่ได้รักฉันเลยใช่มั้ย”
“มันโกหกคุณน่ะ”
“ทำไมเขาต้องโกหกฉันด้วย”
อาร์ตเศร้า น้ำตาไหล เอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้เธอ โดยที่เพื่อนของเขาไม่รู้เลยว่าเขาเองก็อยู่ที่นี่ด้วย
“ผมเพิ่งมารู้ทีหลังว่ามันเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย วันที่คุณช่วยมันจากทะเลนั่นล่ะ เพราะมันจะฆ่าตัวตาย ไม่ได้เมาจนขาดสติเพราะแฟนทิ้งอย่างที่คุณเข้าใจหรอก”
“อืม...ฉันเข้าใจแล้ว”
“นี่โทรศั
