“ผมรู้สึกผิดที่โกหกคุณว่าผมเกลียดคุณ ทั้งๆที่ผมรักคุณมาก ผมก็เลยขี่มอเตอร์ไซค์รีบตามคุณมา แต่ผมก็มาไม่ถึง รถผมชนกับรถกระบะซะก่อน ตอนนั้นผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมตายไปแล้ว รีบมาหาคุณก็เลยได้เห็น ว่าเพื่อนของคุณตัดสายเบรกรถคุณอยู่ สักพัก ผมก็เห็นคุณกำลังจะขับรถออกไป ผมก็เลยรีบขึ้นรถไปกับคุณด้วย”
“อ๋อ....ฉันจำได้แล้ว...มีคนโทรเข้ามาบอกนายแทน น่าจะเป็นสุดารัตน์นี่แหละ ว่าคุณประสบอุบัติเหตุ...ฉันก็เลย...” ตอนนั้น เธอร้องไห้ด้วยความเสียใจ รีบรนรานออกจากโรงแรม เพื่อจะไปโรงพยาบาล “ฉันจะไปหาคุณ แต่ฉันก็...”
มณีรินก้มหน้าลงกับฝ่ามือเพื่อตั้งสติ...เมื่อรู้ว่าคนที่นั่งอยู่ในรถกับเธอในคืนนั้น ก็คือเขาที่ตายไปแล้ว เธอหนาวสะท้านสะเทือนไปถึงหัวใจ เมื่อความจำที่หายไปกลับมาแล้วอย่างที่เธอต้องการ
“แล้วผู้ชายอีกคนที่ฉันนอนด้วยคืนนั้นเป็นใคร”
“ผมก็ไม่รู้”
เธอเลื่อนดูเบอร์โทรศัพท์ในมือถือ เพื่อดูว่าเธอติดต่อกั
