นายสุดเถื่อนจอมหื่นกับยัยตัวเล็ก

5 เฟียส+ตัวเล็ก

5

วันจันทร์

ฉันค่อยๆย่องมาที่ห้องอาหาร ตั้งแต่โดนกล่าวหาว่าเป็นฆาตกรวันนั้นฉันก็เอาแต่เก็บตัวในห้อง ไม่กล้าออกมา กลัวพี่เฟียสจะทำร้ายอีก

ตัวเล็กเจ็บพี่เฟียสไม่รู้หรอก

แต่วันนี้ต้องมาเผชิญหน้า ขอเงินไปโรงเรียน ไม่มีเงินกินข้าว ไหนจะค่าโครงงานอีก

"พี่เฟียสคะ"ฉันเรียกคนตัวโตที่นั่งกินข้าวอยู่ อย่างกล้าๆกลัวๆ

พรึบ!

"....."ไม่มีเสียงตอบรับ เขายกน้ำขึ้นดื่มแล้วเดินออกไป ปล่อยฉันยื่นอยู่แบบนั้น

เขาไม่ยอมคุยกับฉันเลย แล้วต่อไปจะทำไง

15.00น.

"ขอบใจนะต้า ที่มาส่งตัวเล็ก"ฉันลงจากมอเตอร์ไซค์ต้า เพื่อนผู้ชาย ที่มาส่งฉันที่บ้าน

"ไม่เป็นไร แล้วนั่นถอดได้มั้ย"ต้าถามเมื่อเห็นฉันพยายามถอดหมวกกันน็อคอยู่นาน

"ไม่ออก ช่วยหน่อย"ฉันส่ายหัวยิ้มแห้งๆ เดินไปใกล้ หวังให้ต้าช่วยถอดหมวกกันน็อค ไม่เคยใส่ก็งี้ไม่รู้มันถอดยังไง ตอนใส่มันใส่ง่ายนิดเดียว

"อ่ะ แล้วพรุ่งนี้ให้มารับมั้ย"ต้าถามเมื่อถอดหมวกกันน็อคออกไปถือไว้ในมือ

"ไม่เป็นไร วันนี้พี่เฟียสคงกลับมาแล้ว"คือฉันโกหกเพื่อนว่าพี่เฟียสงานยุ่งไม่ได้กลับบ้านฉันเลยไม่มีเวลาขอเงินพี่เขา

"เคๆ งั้นเรากลับก่อนนะ"

"ขับรถดีๆนะ"ฉันโบกมือลาต้าแล้วเดินสะพายกระเป๋าเป้เข้ามาในบ้าน เดินแตะเท้ามาเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าทำไมต้องสร้างตัวบ้านกับรั้วหน้าบ้านไกลกันขนาดนี้ด้วย

"เอ๊ะ! นั้นพี่เฟียสใช่มั้ย"ฉันพึมพำ จ้องมองไปที่ประตูบ้าน ร่างสูงใหญ่ใส่หุ่นสมาร์ทแบบนี้ใช่เลย

ตึก ตึก ๆๆๆๆ

"พี่เฟียส^^ ทำไมวันนี้กลับบ้านเร็วจังคะ"พอรู้ว่าเป็นใครฉันก็วิ่งหน้าตั้งเข้าไปหา

"ร่าน!!!"

"ร่านอะไร"ฉันถามงงๆ ตัวหดเหลือสองนิ้ว

"ไม่ร่านแล้วใครมาส่ง! หอมแก้มจูบลากันขนาดนั้น ใครมาเห็นฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน! เธอไม่อายฉันอาย!!"ฉันไปกอดจูบกับใครตอนไหนวะ

"ตัวเล็กไม่ได้ร่าน! นั่นต้าเพื่อนตัวเล็ก"ฉันอธิบาย

"เธอไม่ต้องมาโกหก เพื่อนอะไรจะหอมจะจูบกันขนาดนั้นฮะ! นั่นผู้ชายคนที่เท่าไหร่ของเธอแล้วฮะ!"เขาตะคอกถามด้วยความโกรธ

หน้าพี่เฟียสแดงจัด ฉันไม่เคยเห็นเขาโกรธขนาดนี้มาก่อน เขาน่ากลัวมากเหมือนปีศาจร้าย

"พี่เฟียสไม่ดุ ไม่ด่าตัวเล็ก ใจเย็นๆก่อนนะคะ"ฉันใจกล้าเดินเข้าไปหา จับมือโตมากุบไว้ อยากให้เขาใจเย็นลงค่อยๆพูดจากัน

"ทำไม ฉันจะด่า เธอมันจะทำไม ยัยเด็กร่าน! เห็นแก่เงิน! ขายตัวให้ผู้ชาย" เขาสะบัดมือออกมาจับแขนฉันทั้งสองข้างบีบแรงจนกระดูกแทบแตก มันเจ็บมาก เจ็บจนน้ำตาไหล

"ตัวเล็กไม่ได้เป็นแบบนั้น!"

"เป็นสิ! งั้นเธอจะมาแต่งงานกับฉันหรอ ฉันหมดไปเท่าไหร่ที่แต่งงานกับคนอย่างเธอ!"

"เดี๋ยวตัวเล็กหามาคืนให้ก็ได้!"ฉันมองหน้าเขาทั้งน้ำตาเจ็บปวดที่เขาไม่เคยเห็นความรักของฉัน ไม่ว่าฉันจะทำดีแค่ไหนก็ไม่เคยอยู่ในสายตาของเขา

"คนอย่างเธอไม่มีปัญญาหาคืนฉันได้หรอก"คนตัวโตมองฉันด้วยสายตาดูถูก เหยียดยิ้มสมเพช

"ตัวเล็กหาได้!"ฉันจะหาเงินมาคืนเขาให้ได้ทุกบาททุกสตางค์เลย จะไม่ขอเงินเขาแล้วด้วย ฉันจะไปหางานทำเอง!

"อย่าไปนอนให้ไอ้ตัวไหนเอาฟรีล่ะ ขอค่าบริการมันด้วย หึ!"เขาก้มลงกระซิบอกข้างหูอย่างดูถูก

เขาบอกให้ฉันไปขายตัวเอาเงินมาใช้หนี้ เขามันใจร้ายที่สุด!

"ฮึก! ตัวเล็กเกลียดพี่เฟียสที่สุดเลย!!!! ฮือออออ"

ตึกๆๆๆ

ฉันตะโกนใส่หน้าคนตัวโต ผลักอกเขาแล้ววิ่งขึ้นมาบนห้องไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

"อยากกลับบ้าน! ตัวเล็กอยากกลับบ้าน ไม่อยากอยู่กับพี่เฟียสแล้ว ฮือออออ"

เขาเห็นฉันเป็นแค่ผู้หญิงเห็นแก่เงิน ขายตัวให้ผู้ชาย ฉันก็เป็นได้แค่นั้นสินะ ใช่สิฉันมันจน จนต้องมาแต่งงานเพื่อแลกเงินแบบนี้​

เฟียส

ปัง!!!!

ปึกๆๆ

"โธ่เว้ย!!!!"

ผมขึ้นมาบนห้องปิดประตูเสียงดัง แล้วชกเข้าที่ผนังห้องอย่างโกรธจัด ทั้งโกรธตัวเองและยัยเด็กร่านนั่น เธอกล้าดียังไงไปกอดจูบกับผู้ชายคนอื่น เธอมีผัวแล้ว แต่งงานแล้ว มันหยามกันเกินไป!

ปัง!!!

ถังขยะกระเด็นไปไกล เป็นที่ระบายอารมณ์

"แม่งเอ้ย!!!!"