เช้าวันรุ่งขึ้นเสี่ยวหมิงตื่นหลังคุณปู่หานเล็กน้อย จากนั้นก็ทักทายคุณปู่
“อรุณสวัสดิ์ปู่หานหมิงตื่นแล้วนะ” เสี่ยวหมิงขยี้ตามองไปทางเก้าอี้ที่คุณปู่ชอบตื่นมานั่งอ่านหนังสือทุกวัน ยิ่งตอนหมิงมาจะเห็นทุกครั้งและได้รับรอยยิ้มใจดีส่งมาให้
“ตื่นแล้วรึเจ้าคนเก่ง”
“อื้อ...หมิงตื่นแล้ว คุณปู่แล้วสรุปว่าหมิงจะได้วิลล่าที่ริมทะเลสาบเอาไว้เปิดร้านหรือเปล่า ธุรกิจนี้ดีมากเลยนะ หมิงไปลองขายมาแล้ว”
ชายชราวัยมองเจ้าเด็กที่ชอบกินหาเงินหาอะไรทำไปทั่ว นึกเอ็นดูจริง นี่เหมือนเขาเมื่อยังเด็กไม่มีผิดคิดแต่เรื่องหาเงิน ตอนนั้นครอบครัวลำบากมาก คนอดตายกันเป็นเบือ
“ได้สิ เดี๋ยวปิดเทอมลองไปดูกัน” ปู่หานตอบ
เสี่ยวหมิงดีใจที่นอนกับคุณปู่คืนเดียวก็ได้วิลล่ามาหาเงินแล้ว แต่ว่าเรื่องนี้เก็บเอาไว้คนเดียวไม่ได้ต้องหาคนมาร่วมยินดีด้วย เขาจึงรีบวิ่งออกจากห้องไปหาพี่ถิงที่อยู่ห้องข้าง ๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประ
