“ปิ่นมาที่นี่ทำไม”
รักษ์เอ่ยถามหลังจากที่เดินนำปิ่นธาราออกมายืนคุยกันตรงระเบียงโถงทางเดิน ซึ่งเป็นจุดที่ไม่ค่อยมีคนเดินมาถึง นานๆทีจะมีเจ้าหน้าที่เดินผ่านมาสักคน
ปิ่นธาราแทบอยากจะร้องกรี๊ดเมื่อเห็นท่าทางเย็นชาของคนตรงหน้า เธอโทรหาเขาไม่รู้ตั้งกี่สาย...แต่เขาก็ไม่รับ ส่งข้อความหา...เขาก็ไม่ตอบ ลงทุนมาหาถึงโรงพยาบาลก็ยังแสดงความเย็นชาใส่เธออีก
ปิ่นธาราพยายามกดความรู้สึกหงุดหงิดเอาไว้อย่างเต็มที่ ก่อนจะหันไปพูดกับคนที่เธอตั้งใจมาหาด้วยน้ำเสียงใสหวาน ซึ่งเธอเคยใช้มันออดอ้อนเขามานับครั้งไม่ล้วน
“ทำไมพี่รักษ์ถามปิ่นแบบนี้คะ ปิ่นมาทำธุระแถวนี้พอดีเลยแวะเอาของฝากมาให้ ไม่ได้จะมารบกวนเวลาทำงานพี่รักษ์สักหน่อย นี่ค่ะกล้วยบวชชีปิ่นจำได้ว่าพี่รักษ์ชอบทานมาก เจ้านี้อร่อยมากเลยนะคะ คนต่อแถวซื้อกันยาวเลย กว่าปิ่นจะได้คิวก็จนเมื่อย”
รักษ์มองถุงกล้วยบวชชีที่อยู่ในมือปิ่นธาราด้วยสายตานิ่ง ทว่ายังไม่ท
