อาจเป็นเพราะฤทธิ์ยาลดไข้ขนานแรงที่ผมกินลงไปหลังมื้ออาหารกลางวัน การหลับใหลที่ยาวนานจึงเกิดขึ้นกับผมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน น้อยครั้งมากที่ผมจะป่วยหนักแบบนี้ ซึ่งตามปกติหากผมจะป่วยได้ก็ต้องต่อเมื่อ ร่างกายของผมอ่อนแอจริงๆเท่านั้น หากจะนับที่ป่วยใน 1 ปีอาจจะแค่ 1-2 ครั้ง เนื่องจากผมเป็นคนรักษาสุขภาพ ดูแลและหมั่นออกกำลังกายทุกวันเช้าเย็น หลังจากที่ผมได้เข้ามาฝึกงานที่โรงพยาบาลของพ่อนพ แทบจะนับครั้งได้ที่ผมออกกำลังกายเพื่อสุขภาพ และนี่อาจจะเป็นสาเหตุส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมป่วยหนักในรอบเกือบ 1 ปี
ผมลืมตาขึ้นช้าๆเพื่อปรับกับสภาพแสงสว่างจากหลอดไฟนีออนกลางเพดานห้องพัก ทันทีที่ผมลืมตาขึ้นยังคงปรากฏร่างของเด็กหนุ่มรุ่นน้อง 2 คนที่มุมเดิมไม่เปลี่ยน
"พี่ตื่นแล้วหรอครับ ไหนดูซิตัวยังร้อนอยู่ไหม?" ผมลุกขึ้นนั่งซึ่งเป็นจังหวะที่น้องเดย์ถามผมอย่างห่วงใยพร้อมทั้งยื่นหลังมือมาสัมผัสที่หน้าผากของผมอย่างนุ่มนว
