ก๊อกๆ...
ผมเคาะประตูห้องทันทีที่เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องพัก
"น้องแค้มป์หลับหรือยังครับ!" ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากคนด้านใน ส่งผลให้ผมรู้สึกเป็นห่วงมากขึ้น มันรู้สึกเหมือนใจหวิวๆจึงตัดสินใจบิดลูกบิดประตูผลักให้เปิดเข้าไป...
ผมรู้สึกโล่งใจขึ้นมาเมื่อได้เห็นว่าคนที่ผมเป็นห่วงกำลังนอนหลับอยู่บนที่นอนของเขาด้านข้างเตียงผม การเคลื่อนไหวภายในห้องสิ่งเดียวที่ผมควรทำนั่นก็คือพยายามให้เงียบที่สุด เท่าที่จะทำได้เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนอีกฝ่าย ผมจัดอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นที่เรียบร้อยภายใน 5 นาที ก่อนจะเดินมาขึ้นเตียงนอนโดยไม่ลืมที่จะหันหน้ามาทางเด็กหนุ่มที่กำลังหลับใหลอยู่บนฟูกด้านข้างเตียงผม
ผมนอนมองใบหน้าของเขาสักครู่หนึ่งด้วยความรู้สึกไม่สบายใจอีกครั้ง ที่ทันสังเกตเห็นความเศร้าที่ยังหลงเหลืออยู่บนใบหน้าอันหล่อเหลาไม่น้อย ถามว่าผมรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ไหม ผมเสียใจมากครับแล้วเป็นไ
