เวลาผ่านไปไม่รู้นานแค่ไหน สองผัวเมียอยู่ด้วยกันในแบบของผัวเมียจริงๆ จากที่เคยรบราต่อปากต่อคำกันอยู่ทุกวันก็เพลาลง กูมึงที่เคยเรียกกันก็ไม่มีให้ได้ยินอีกแล้ว จะมีก็แต่ ทองกวาว และ พี่สมิง เท่านั้น
และด้วยความที่วันเวลาผ่านไปยาวนาน ชาวบ้านก็เริ่มอพยพกันออกไปเข้าเมืองเพื่อรับความเจริญ ก็เหลือก็แต่ชาวบ้านบางส่วนที่ยังรักและหวงบ้านของตัวเอง ไม่อยากทิ้งไปไหน รวมทั้งแม่และป้าของทองกวาวด้วย
“พี่สมิงจ๋า”
“ว่าไงทองกวาว”
“กินข้าวจ้ะพี่ ฉันจัดสำรับเสร็จแล้ว”
“จ้า เดี๋ยวไป”
.......
ฟึ่บ...
“ทองกวาว..” พ่อหมอสมิงเข้ามากอดจากทางด้านหลัง ขณะที่ทองกวาวนั้นกำลังเผลอไม่ทันได้ระวังตัว
“ตกใจหมดเลยพี่”
“กินแม่ทองก่อนได้ไหม ค่อยตามด้วยข้าว”
“พี่สมิง อือ...พี่อย่าซนนักสิ”
“พี่อยากกินแม่ทอง”
“พอเลยพี่เนี่ย กินอยู่ทุกคืน ยังไม่หนำใจอีกหรือ”
ไม่รู้ว่ากลายเป็นแบบนี้ไปตั้งแต่ตอนไหน พ่อหมอสมิ
