บรรยากาศในรถที่ไร้บทสนทนาอบอวลไปด้วยความรู้สึกอึดอัดจนแสนรักรู้สึกหายใจไม่ค่อยสะดวกเท่าไรนัก ทั้งๆ ที่ระยะทางจากโรงแรมเวเนด้าแกรนด์มุ่งหน้าสู่บ้านชวัลวิทย์ไม่ได้ไกลสักเท่าไรแต่แสนรักกลับรู้สึกว่าเธอกำลังนั่งรถจากกรุงเทพฯ ไปต่างจังหวัดอย่างไรอย่างนั้น แต่ในที่สุดความรู้สึกอึดอัดของแสนรักก็ใกล้จะสิ้นสุดลงเมื่อรถเลี้ยวเข้ามายังหน้ามุขของบ้านชวัลวิทย์ คนขับรถแวะส่งจีรรัชญ์ก่อนเพราะจากโรงแรมเนเวด้าแกรนด์จะถึงบ้านชวัลวิทย์ก่อนถึงอพาร์ตเมนต์ของเธอ
“ลงมา”
แสนรักเลิกคิ้วมองคนที่ลงจากรถไปแล้วอย่างไม่เข้าใจนัก ประตูรถควรจะถูกเลื่อนปิดทันทีที่จีรรัชญ์ก้าวลงไป แต่ไหงประตูยังคงเปิดกว้างพร้อมกับร่างสูงที่จ้องมองเธอด้วยสีหน้าถมึงทึง
“คุณจีรมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ผมบอกให้ลงมา”
น้ำเสียงที่เข้มงวดมากกว่าปกติทำเอาแสนรักขมวดคิ้วแน่นอย่างไม่เข้าใจนัก แต่เพราะแววตาที่จ้องมองกันเขม็งทำให้แสนรักจำต้องก้าวลงจากรถ
