บทที่ 7
“มันยังไงกันจีรรัชญ์ เล่าให้แม่ฟังหน่อยซิ”
คุณศมนกอดอกมองลูกชายที่นั่งฝั่งตรงกันข้าม เธอเรียกลูกชายตัวดีมาคุยในห้องหนังสือส่วนแสนรักตอนนี้นั่งรออยู่ที่ห้องทำงานของจีรรัชญ์ที่อยู่ติดกับห้องหนังสือ
“ก็ไม่ยังไงครับ”
จีรรัชญ์ตอบโดยไม่สบสายตามารดา เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ไม่รู้สิ พอแสนรักบอกว่าจะลาออกเขาก็ไม่พอใจ เขาแทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำตอนที่กระชากร่างเล็กเข้ามาในอ้อมแขนก่อนจะจูบเธอ ใช่ เขาจูบคุณเลขาฯ แสนรัก แต่พอทำแบบนั้นไปแล้วเขาก็แทบจะหยุดตัวเองไม่ได้เลยจริงๆ แต่ที่น่าแปลกก็คือเขาจำความรู้สึกในคืนนั้นไม่ได้เลย ราวกับว่าเขากับแสนรักเพิ่งจะจูบกันครั้งแรกอย่างไรอย่างนั้น
“ไม่ยังไง แต่คิ้วลูกแทบจะผูกโบว์อยู่แล้วนะจีรรัชญ์”
คุณศมนเอ่ยเสียงกระแทก เธอมองค้อนบุตรชายที่ตอนนี้ยอมหันหน้ามาสบสายตากัน
“ดีนะที่เป็นแม่ ถ้าเป็นคุณพ่อน่ะแย่แน่ๆ ให้ตายเถอะ จีรรัชญ์ลูกไปทำแบบนั้นกับหนูแส
