พินทุสรมองโทรศัพท์มือถือตนเองในมืออย่างชั่งใจ เธอรู้จักกับเขามานานเพราะเขาเป็น 'ว่าที่คู่หมั้น' ของเพื่อนสนิทที่สุด ไปไหนมักไปด้วยกันเป็นประจำ แต่ทว่าคราวนี้รู้ดีเลยว่าอีกฝ่ายโทรมาหาเธอด้วยเรื่องใด พินทุสรมองมันแล้วชั่งใจคิด เธอควรจะบอกเบาะแสแก่เขาดีหรือไม่ หรือช่วยเพื่อนปิดมันต่อไป ทว่าตอนนี้การหายตัวไปไม่ติดต่อกลับมาร่วมๆ สิบวันก็ทำให้เธอชักร้อนรน
เธอกัดริมฝีปากแน่น สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ สุดท้ายจึงตัดสินใจกดรับสายในที่สุด
“น้องพิน...” น้ำเสียงคุ้นหูจากปลายสายเรียกชื่อเธอเสียงอ่อน
“สวัสดีค่ะพี่ฉาย” หญิงสาวทักทายอีกฝ่ายกลับด้วยน้ำเสียงติดจะเคร่งเครียด
“พี่มีธุระกับน้องพินนิดหน่อย เรื่องน้องป่านน่ะ เราพอจะว่างคุยกับพี่หรือเปล่า” แสงฉายไม่อ้อมค้อม นายตำรวจหนุ่มพูดตรงประเด็นเข้าเป้าหมายที่โทรหาหญิงสาวทันที
“ได้ค่ะพี่ฉาย” พินทุสรตอบรับอย่างรวดเร็วไม่เสียเวลาคิดอีกต่อไป “แล้วเจอกันที่ไหนดี
