ไม่นานหลังจากนั้นเอื้องก็เดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับถามเธอด้วยน้ำเสียงและสีหน้าแสดงความเป็นห่วงเป็นไยโดยไม่ปิดบัง
“คุณป่านเป็นยังไงบ้างคะ”
“เอื้อง...” ศวิตาได้แต่เรียกชื่อเด็กสาวด้วยน้ำเสียงแตกพร่า
เอื้องมองเธอ ก่อนจะใช้มือแตะท่อนแขนของเธอแผ่วเบา แล้วจึงคลี่ยิ้มด้วยความดีใจพร้อมกับพูดว่า “ไข้ลดแล้ว หนูดีใจจัง คุณป่านเช็ดหน้าก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวสักพักเอื้องจะยกอาหารมาให้คุณนะคะ”
หญิงสาวไม่ได้สนใจในสิ่งที่เอื้องพูดเท่าใดนัก
“ฉันกลับมาที่นี่ได้ยังไงจ๊ะเอื้อง” เธอถาม ยังคงติดใจสงสัยว่าตนเองกลับมาที่เรือนใหญ่ได้อย่างไร เพราะจะให้คิดว่าไอ้ซาตานปากร้ายนั่นเป็นคนพาเธอกลับมาก็ออกจะเชื่อไม่ลง
“พ่อเลี้ยงน่ะค่ะอุ้มคุณป่านมากลางดึกเลย นี่พ่อเลี้ยงก็ดูแลคุณป่านตลอดทั้งวันทั้งคืนเลยนะคะ เพิ่งแยกออกไปก็ตอนไปตามหนูนี่แหละ” เอื้องตอบพลางสาธยายร่ายยาวออกมา ทำเอาเธอถึงกับเบิกตาโต เธอตกใจจริงๆ นะเนี่ย!
“อย่า
