“ว่าไงแม่พรรณ เจอยัยป่านไหม?”
คุณภรณีเอ่ยถามผู้เป็นลูกสาว เมื่อเห็นว่าศิวาพรรณวางสายจากการพูดคุยกับเพื่อนสนิทของหลานสาวของท่านแล้ว
คนถูกถามถอนหายใจยาว มืออวบอูมกำโทรศัพท์แน่นพลางตอบผู้เป็นมารดา “ไม่เจอเลยค่ะคุณแม่ หนูทำตัวไม่ถูกแล้วนะคะ ยัยป่านไม่เคยหายไปอย่างงี้มาก่อน ไม่รู้คิดอะไรแผลงๆ ถึงไปไม่บอกไม่กล่าว”
พูดจบก็ถอนหายใจยาวอีกเฮือกใหญ่ ศวิตาลูกสาวของเธอไม่เคยหายหน้าหายตาโดยไม่ติดต่อเธอหรือไม่ก็คุณยายมาก่อนเลยสักครั้ง ทว่านี่เป็นเวลาสามวันเข้าไปแล้วที่จู่ๆ ยัยป่านก็หายตัวไป เธอเริ่มกังวลจนกินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่แล้วตอนนี้
“สามวันก่อน เห็นมาขอไปธุระอะไรสักอย่างนี่ ใช่ไหม?” คุณภรณีเอ่ยขึ้น หลังจากที่คิดถึงวันสุดท้ายที่ได้พูดกับหลานสาว ก่อนที่อีกฝ่ายจะหายไปดื้อๆ อย่างนี้ “ยัยป่านบอกหรือเปล่าว่าจะไปที่ไหน”
ท่านถาม พลางช่วยลูกสาวรื้อฟื้นความทรงจำว่าหลานสาวของท่านนั้นได้เอ่ยปากขออนุญาตว่า
