พอคนทั้งคู่ออกไปจากไร่ภคนันท์เรียบร้อย โดยที่ได้ยินเสียงรถยนต์กำลังแล่นจากไปอย่างช้าๆ นั้น พีรวัสก็หันไปทางศวิตาที่ยืนเงียบกริบอยู่ตลอดเวลาคล้ายกับไม่มีตัวตน
คราวนี้ไม่มีรอยยิ้มใดๆ อยู่บนใบหน้าคมคายหล่อเหลาตลอดจนในดวงตาสีอำพันของพีรวัสเลยแม้แต่น้อยในตอนที่เขาหันไปเผชิญหน้ากับหญิงสาว พร้อมกับเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำแทบจะเป็นคำรามเบาๆ ด้วยความโกรธเคือง
“ศวิตา...”
ศวิตาเห็นว่าอีกฝ่ายทำเหมือนกับว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของเธอ ก็อดโต้แย้งขึ้นมาไม่ได้ “ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ ฉันเคยเตือนนายด้วยซ้ำไปว่า...” ฉันมีแฟนแล้ว นั่นคือสิ่งที่เธอจะพูด ทว่าพีรวัสกลับยกมือขึ้นเหมือนกับสั่งให้เธอหยุดพูด
“นั่นมันเรื่องของเธอ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเห็นแก่ตัวในความรู้สึกของเธอ “แล้วนี่ก็เป็นปัญหาของเธอไม่เกี่ยวกับฉัน” เขาพูดราวกับว่านี่เป็นความผิดของเธอชัดๆ! ศวิตาได้แต่เบิกตาโตจ้องมองเขา
“แต่ว่านาย...”
ท
