แม่ทัพลู่เหยียน

9. เข้าเฝ้า

แม่ทัพลู่เหยียนเดินทางกลับมาถึงจวนของตน แม่ทัพจางเมื่อเห็นบุตรชายกลับมาจึงได้เดินเข้ามาถามถึงงานที่ไปทำ

" เจ้าตามหาองค์หญิงพบหรือไม่ องค์หญิงทรงกลับเข้าในวังแล้วหรือ "

ลู่เหยียนยิ้มให้กับบิดา ก่อนจะเอ่ยตอบออกไป

"องค์หญิงกลับวังแล้วท่านพ่อ พรุ่งนี้ข้าจะเข้าเฝ้าฮ่องเต้ถ้าท่านพ่อไม่มีอะไรแล้วข้าขอตัวไปพักผ่อนก่อน"

เมื่อเอ่ยกับพ่อของตนเสร็จก็เดินกลับห้องไปทันที

แม่ทัพจางมองดูลูกชายที่เดินไปพร้อมรอยยิ้ม

" ท่านพี่ ท่านรู้สึกไหมว่าลูกชายของเราแปลกๆไป ข้ารู้สึกเหมือนลูกของเรามีบางสิ่งอยู่ในใจ แต่ไม่ยอมพูดออกมา "

ฮูหยินเอ่ยกับผู้เป็นสามีของตน แม่ทัพจางทำเพียงพยักหน้า แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไร ลู่เหยียนเมื่อเข้ามาในห้องแล้ว ก็คิดหาวิธีที่จะนำฮูหยินของตนกลับมา

" คงไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็คงไม่ยากจนเกินกำลัง แม่จะต้องหัวหลุดจากบ่า พี่ก็จะลองทำมันดูท่านพ่อ ท่านแม่ ลูกขออภัยที่อกตัญญู แต่ถ้าหากสำเร็จท่านก็จะมีลูกสะใภ้ที่น่ารัก"

เมื่อคิดดีแล้วจึงอาบน้ำออกไปกินอาหารกับพ่อแม่ ในใจคิดว่าอาจจะกลายเป็นอาหาร มื้อสุดท้ายก็เป็นได้

ในตำหนักองค์หญิง ฮ่องเต้เสด็จมาหาน้องสาวของตน

" ดูเหมือนเจ้าไม่ได้อยากพบพี่นะโกรธพี่มากหรือที่จับเจ้ากลับมา ถึงไม่คิดที่จะมองหน้าพี่เลย "

ฮ่องเต้เอ่ยกับผู้เป็นน้องสาว หลินซูหันกลับมามองหน้าพี่ชายของตนก่อนจะเอ่ยออกไป

" หม่อมฉันไม่อยากแต่งงานกับองค์ชายแคว้นเจียงหนาน และตอนนี้หม่อมฉันก็แต่งงานกับองค์ชายไม่ได้เพคะ เพราะหม่อมฉันเป็นฮูหยินของคนผู้หนึ่งไปแล้วเพคะ ไม่แน่ตอนนี้อาจจะมีพระนัดดาของพระองค์ อยู่ในท้องของหม่อมฉันแล้วเพคะ "

" เจ้าว่าอะไรนะหลินซูนี่เจ้าหนีออกจากวัง ไปอยู่กินกับใครที่ไหนกัน ข้าจะสั่งตัดหัวมันเสีย"

" หากท่านพี่จะพูดเช่นนั้นข้าก็ไม่บอกว่าเขาเป็นใครหรอกเพคะ "

หลินซูตอบออกไปอย่างไม่ยอมเช่นกัน

" เจ้านี่นะเป็นเชื้อพระวงค์แต่ก็ทำให้เสื่อมเสีย ถ้าข้ารู้เช่นนี้ข้ายกเจ้าให้กับแม่ทัพลู่เหยียนเสียยังดีกว่า "

ฮ่องเต้เอ่ยถึงสหายตน ที่เมื่อก่อนน้องสาวตนนั้นพร่ำเพ้อที่จะแต่งงานด้วย ตั้งแต่ยังเยาว์วัย หลินซูเมื่อได้ยินชื่อของอีกคน

" เป็นท่านที่คิดที่จะส่งข้าออกไป ท่านพี่ไม่รักข้าต้องการให้ข้าออกไปจากแคว้น คนที่ข้ารักก็ไม่เคยกลับมาให้ข้าเห็น ทุกคนรังแกข้า "

หลินซูร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย เฟยลี่จึงต้องคอยปลอบ

" องค์หญิงอย่าร้องไห้ไปเลยเพคะ ข้าเชื่อว่าฮ่องเต้ทรงรักองค์หญิงมากนะเพคะ และพระองค์คงจะไม่ใจร้ายกับองค์หญิง และพระนัดดาตัวน้อยหรอกนะเพคะ "

เฟยลี่เอ่ยแล้วยิ้มกับองค์หญิงพร้อมกับขยิบตา

หลินซูเมื่อเห็นอีกคนทำเช่นนั้น ก็ยิ่งส่งเสียงร้อง แล้วเอ่ยขึ้นยังน่าสงสาร

" ฮื่อฮื่อลูกแม่เจ้าจะต้องไปเติบโตอยู่ที่แคว้นอื่น หน้าพ่อของเจ้า เจ้าก็จะไม่ได้เห็น

ทำไมเจ้าถึงน่าสงสารเช่นนี้ เสด็จลุงของเจ้าใจร้ายเหลือเกิน จะสั่งประหารพ่อของเจ้า แล้วยังจะให้แม่แต่งงานออกไปกับผู้อื่นอีก"

หลินซูส่งเสียงร้องไห้และคร่ำครวญอย่างน่าสงสาร

" เจ้าทั้งสองคนพอเถอะ คิดว่าข้าไม่รู้หรือไง แต่เอาเถอะ ถ้าเจ้าไม่อยากแต่งงานออกไปแคว้นอื่น เห็นทีคงจะเกิดสงครามเป็นแน่ เอาไว้ให้แม่ทัพลู่กลับมา ข้าจะหารือกับแม่ทัพลู่หากเกิดศึกขึ้นมา แแล้วแม่ทัพลู่ยอมไปทำศึกเพื่อเจ้า เจ้าก็จะไม่ต้องแต่งงานไปกับคนที่เจ้าไม่อยากแต่ง" ฮ่องเต้เอ่ยกับน้องสาวตน

แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้หลินซูนั้นสบายใจขึ้น เพราะไม่คิดว่าแม่ทัพลู่นั้น จะยอมทำศึกเพียงเพื่อไม่ให้ตนนั้นแต่งงานออกไปยังแคว้นอื่น ที่ฮ่องเต้เอ่ยเช่นนี้ก็เพียงแต่ต้องการกดดันตนเท่านั้น

เพราะไม่สมเหตุสมผลที่จะก่อสงครามเพียงเพราะตนไม่ยอมอภิเษกไปแคว้นอื่น ไหนจะเหล่าขุนนางที่จะต้องคัดค้านอยู่แล้ว

" ท่านพี่ก็รู้ว่าพี่ลู่เหยียนไม่มีทางที่จะยอมทำศึกเพื่อหม่อมฉันแน่นอน ตลอดเจ็ดปีหม่อมฉันยังไม่เคยเจอหน้าพี่ลู่เลย พี่ลู่ไม่เคยอยากพบหม่อมฉัน แล้วท่านพี่ยังจะบอกว่าแม่ทัพลู่ จะทำศึกเพื่อหม่อมฉันเช่นนั้นหรือ ท่านพี่สั่งประหารหม่อมฉันเถอะเพคะ"

หลินซูพูดจบก็เดินกลับไปที่เตียงล้มตัวลงนอนทันที

เฟยลี่มองตามองค์หญิงอย่างนึกสงสาร ฮ่องเต้หันมาหาเฟยลี่ แต่ก็ต้องสะดุดกับความงามของอีกคน ฮ่องเต้ยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะเอ่ยบอกคนตรงหน้า

" ฝากเจ้าดูแลนางด้วย แต่เดี๋ยวข้าจะให้คนมาตามเจ้า ข้าอยากจะรู้เรื่องราวที่น้องสาวข้าอยู่กับชายผู้นั้น" ฮ่องเต้เอ่ยจบก็เดินออกไป

สายของอีกวันลู่เหยียนก็เข้าเฝ้าฮ่องเต้

" ถวายบังคมฝ่าบาทพะยะค่ะ "

ฮ่องเต้เมื่อเห็นสหายของตนกลับมา ก็ดีใจจึงได้เอ่ยถาม

"เจ้าไปตามหาหลินซูถึงไหนกันป่านนี้เพิ่งกลับมา ตอนนี้คนของข้าตามนางกลับมาแล้ว เจ้าก็ไม่ต้องออกตามหาแล้วนะ "

ลู่เหยียนเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกเบาใจขึ้นมาบ้าง แม้จะแน่ใจอยู่แล้วว่าองค์หญิงนั้นถูกพาตัวกลับวัง แต่ก็อยากให้ได้ยินอย่างแน่ชัดว่าอยู่อย่างปลอดภัย

" หม่อมฉันมีเรื่องจะกราบทูลพะยะค่ะ "

ลู่เหยียนเอ่ยขึ้น แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อฮ่องเต้เอ่ยขึ้นเสียก่อน

" ข้าก็มีเรื่องที่จะปรึกษากับเจ้าเช่นกัน เรื่องของน้องหญิง นางไม่ต้องการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับแคว้นเจียงหนาน เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าหากเราไม่เชื่อมสัมพันธ์กันแล้ว อาจก่อให้เกิดสงครามก็เป็นได้ ข้าเลยอยากจะถามความคิดเห็นของเจ้า "

ฮ่องเต้เอ่ยกับแม่ทัพใหญ่ของแคว้นตน แม้จะพอรู้คำตอบว่าคนตรงหน้า คงจะไม่ยินดีทำศึก เพียงเพราะองค์หญิงไม่อยากแต่งงานเท่านั้น แต่ฮ่องเต้ก็ยังอยากหาวิธีช่วยน้องหญิงของตน

" กระหม่อมยินดีจะทำศึกเพื่อองค์หญิงพะยะค่ะและมีบางอย่างจะสารภาพพะยะค่ะ"

ลู่เหยียนเอ่ยออกไปและกำลังมองสีหน้าของฮ่องเต้

" เจ้ามีอะไรเอ่ยออกมาให้หมด ข้าอยากรู้เหตุผลที่เจ้ายอมทำศึก และสิ่งที่เจ้าจะสารภาพกับข้า "

ฮองเต้เอ่ยออกมาเสียงดังทันที

" หากเกิดศึกสงครามกระหม่อมยินดีจะนำทัพออกทำศึกพะยะค่ะ และกระหม่อมจะขอประทานอนุญาตให้กระหม่อมและองค์หญิงอภิเษกได้หรือไม่พะยะค่ะ "

แม่ทัพลู่เหยียนเอ่ยกับฮ่องเต้และหยุดเพื่อดูท่าทีของ