บทที่ 11 ให้ตัดสินใจ
เป็นเวลาเกือบตีหนึ่งที่พระเพลิงกลับถึงบ้านพัก ในจังหวะจะเข้าห้องก็เห็นว่าที่คู่หมั้นยืนกอดอกจ้องอยู่ ร่างสูงจึงเอนหลังพิงประตู พุ่งสายตาไปยังร่างภายใต้ชุดนอนวาบหวิว
“ไปไหนมาคะ ดาโทรหาตั้งแต่สี่ทุ่มคุณไม่รับสายเลย”
“............” เขาไม่ตอบทำเพียงจ้องนิ่งไปยังร่างสะโอดสะอง แต่ไม่กระตุ้นความอยากเลยสักนิด
ใหม่ ๆ เคยหลงใหลและปรารถนา พยายามเข้าหาขอนัวเนีย ทว่าณดาไม่ยอม พอถูกปฏิเสธบ่อยเข้าความต้องการก็กลายเป็นความชิน เอาก็ได้ ไม่เอาก็ไม่โหยหา คุยเพราะแม่ คุยเพราะผลประโยชน์ที่จะได้รับหลังเกี่ยวดอง หมั้นก็ได้ แต่งก็ได้ แต่จะไปถึงความรักไหม..เขาไม่มั่นใจ
“ดาถามว่าไปไหนมาคะ?” ย้ำเพื่อให้เขารับรู้ความไม่พอใจของเธอ
“น่าจะรู้อยู่แล้วนะ” คนถูกถามยิ้มมุมปาก ไม่สะทกสะท้านสักนิด
เขาให้ลูกน้องมารับขยานีกลับกรุงเทพ เธอจะพักในเพนต์เฮ้าส์ไปก่อน เพื่อรอดูท่าทีณดาตอนรู้ความจริง อยาก
