บทที่1 ไอ้ผู้ชายบ้า!

1772 Words

Lookpeach Part กรี๊ดดดดด!!! ฉันอยากจะกรี๊ดมากๆ เช้าแสนสดใสของฉัน ความตั้งใจตื่นมาตั้งแต่เช้าเพราะต้องการออกกำลังกายแก้เครียดของฉัน ถึงแม้ว่าจะเพิ่งได้นอนไปเมื่อตอนตีสี่ก็เถอะเพราะเพิ่งกลับมาจากการระบายความเครียดที่ผับ แต่มันพังหมดเลย พัง พัง พัง พังเพราะไอ้ผู้ชายปากร้ายอย่างไอ้นักรบที่อยู่ห้องฝั่งตรงข้ามกับฉัน เพราะตอนนี้ฉันหมดอารมณ์จะเต้นออกกำลังกายแล้ว! เครียดกับป๊าที่หักเงินค่าขนมแล้วยังต้องมาเครียดกับไอ้บ้านักรบที่กวนประสาทฉันอีก ไม่รู้ว่าเวรกรรมอะไรของฉันนักหนาที่ต้องใกล้ชิดอยู่กับคนแบบมันมาตลอดเลย ตั้งแต่ตอนเด็กๆ ที่แม่ฉันหนีป๊าไปกบดานอยู่ที่ไร่ของหมอนั่น พอโตมาก็นึกว่าจะทางใครทางมันซะแล้ว แต่ผิดคาดเพราะพ่อแม่ของพวกเราดันจับลูกๆ ให้เรียนที่เดียวกันหมดเพราะจะได้พักคอนโดของแม่มาร์ตินฟรี แต่กรรมของฉันมันก็ไม่หมดไปแค่นั้น เพราะตอนที่จองห้อง ฉันดันจองห้องได้ชั้นเดียวกับไอ้บ้านักรบไปอีก และหนำซ้ำไปกว่านั้นก็คือ ดันได้อยู่ห้องตรงข้ามกันด้วย ฉันละอยากจะกรี๊ดจริงๆ จะขอแม่มาร์ตินเปลี่ยนห้องก็เกรงใจ สุดท้ายก็เลยต้องจำใจอยู่ไป แล้วดูเหตุการณ์วันนี้เอาเถอะ เหอะ! มาว่าฉันเปิดเพลงเสียงดัง เพลงมันดังตรงไหนไม่ทราบ ไม่ได้ดังมากเลยสักนิด หมอนั่นหูดีเกินไปเองต่างหากก็เลยได้ยินเสียงชัดเองเถอะ อะ มัวแต่โมโหไอ้บ้านักรบนั่น ฉันลืมตัวแนะนำตัวเองเลย ฉันชื่อลูกพีชเป็นลูกสาวของพ่อตฤณกับแม่ชฎาและฉันก็มีน้องชายหนึ่งคนชื่อพีพี และใช่ค่ะ พ่อของฉันกับพ่อของไอ้หมาบ้านักรบพวกท่านเป็นเพื่อนสนิทกัน ตอนนี้ก็ยังสนิทกันไปมาหาสู่กันอยู่เหมือนเดิม และที่สำคัญตอนเด็กพวกเราก็อยู่หมู่บ้านเดียวกันด้วย ถือว่าโตมาด้วยกันเลยละ แต่มันก็เท่านั้นแหละเพราะยังไงซะฉันกับนักรบก็ไม่เคยญาติดีกันตั้งแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว สิ่งที่ทุกคนเห็นเมื่อกี้มันเลยถือว่าเป็นเรื่องปกติของเราสองคน เอาละ ฉันบรรยายไปมากแล้ว กลับมาที่เหตุการณ์ตอนนี้อีกครั้งก่อน... ...หลังจากที่ฉันยืนเท้าสะเอวมองตาขวางใส่ประตูห้องของนักรบจนปวดลูกตาแล้ว ฉันก็หมุนตัวเปิดประตูเข้าห้องของตัวเองเดินไปนั่งบนโซฟาอย่างขึงขัง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโพสต์สเตตัสว่า... 'วันเฮงซวยกับคนปากหมา' โพสต์ให้ตัวเองหายอัดอั้นเสร็จฉันก็ยกมือกอดอกพิงพนักโซฟาไปโดยที่ยังคงมีความโมโหหลงเหลืออยู่ แต่นั่งสงบสติอารมณ์ได้ไม่ถึงสองนาทีก็มีข้อความแจ้งเตือนคอมเม้นท์ใต้โพสต์เข้ามาเพียบเลยแต่มีชื่อหนึ่งที่ทำให้ฉันชะงักจนต้องกดเข้าไปอ่านคอมเม้นท์ที่พิมพ์เข้ามาเพราะมันพิมพ์มาว่า... 'เจอเหมือนกันเลย วันเฮงซวยกับคนไร้มารยาทเปิดเพลงโคตรเสียงดัง ถ้าหูตึงก็แนะนำไปหาหมอไม่ใช่สร้างความเดือดร้อนให้กับคนอื่น!' "กรี๊ดดดดดดด ไอ้บ้านักรบ! ไอ้ผู้ชายปากร้าย มาว่ากันขนาดนี้ก็อย่าอยู่เลยเถอะ!" ฟึบ! ว่าจบฉันก็ลุกขึ้นจากโซฟาเดินดุ่มๆ พร้อมกำหมัดแน่นไปที่ประตูห้องทันที และใช่ค่ะฉันกำลังจะบุกห้องของตาบ้านักรบที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ฉันจะไปตีหัวมันให้แตกกันไปข้าง! พอถึงหน้าห้องของนักรบปุ๊บฉันก็เตรียมง้างมือขึ้นพร้อมจะทุบประตูห้องมันเหมือนที่มันทำกับประตูห้องของฉัน แต่จู่ๆ จังหวะนรกมันก็มักจะชอบเกิดขึ้นกับคนอย่างฉันเสมอ เมื่อประตูห้องของตาบ้านักรบมันดันเปิดออกมาผิดจังหวะตอนที่ฉันกำลังง่างมือขึ้นพอดี มันก็เลย... ปึก! หวืด~ ตุบ! จุ๊บ! O_O ใช่แล้ว ฉันล้มตัวทับไอ้บ้านักรบแล้วก็จูบปากมันด้วย! กรี๊ดดดด!! ฉันอยากจะกรี๊ดให้ดังกว่านี้ ไอ้บ้าเอ้ยปากกระแทกตรงไหนไม่กระแทกดันไปกระแทกลงบนปากหมาๆ ของมันซะงั้น แถมร่างกายของฉัน นมของฉันมันก็แนบชิดอยู่บนร่างกายของนักรบด้วย ให้ตายเถอะนี่มันวันบ้าอะไรของฉันเนี่ย พรึบ! "ไอ้..." ฉันรีบผละออกจากร่างกายของนักรบแล้วลุกขึ้นยืนชี้หน้าหล่อๆ ของมันที่ยืนตามหลังฉันมาหมายจะด่าว่ามันให้ขี้หูออกมาเต้นระบำให้หายโมโห แต่... "หยุด หยุดคิดที่จะแหกปากเดี๋ยวนี้เลย ฉันหนวกหู เมื่อกี้เธอจูบฉันก่อน ฉันไม่ได้เป็นคนจูบเธอ เพราะฉะนั้นฉันไม่ผิดอย่ามาด่าฉัน" ใช่ค่ะแต่ฉันดันโดนมันเบรกไว้ซะก่อน แล้วอะไรนะ? มันไม่ผิดเหรอ ไม่ผิดบ้าอะไรล่ะ มันนะผิดเต็มๆ เลยที่กระชากประตูเปิดออกมาตอนที่ฉันง่างมือขึ้นเตรียมจะทุบประตูห้องพอดี ทำให้ฉันเสียหลักหน้าคะมำไปด้านหน้าจนเสียจูบแรกไปแบบนั้นไง เอ้อ! อ่านกันไม่ผิดหรอก จูบแรกกับคนปากปีจอแบบนักรบ มันน่าไม่ล่ะ "จูบแรกหรือไงถึงได้ทำหน้าอยากจะฆ่าฉันขนาดนั้น" พรึบ! ฉันเงยหน้าขึ้นทันทีที่ได้ยินนักรบว่าอย่างนั้น จนได้เห็นสีหน้าของหมอนี้ตอนนี้ที่กำลังอมยิ้มมุมปากแบบยียวนให้ฉันได้เห็น หน่อย~ไอ้บ้านี่มันมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นอยู่เหรอ มันโตมายังไงถึงได้ทำสีหน้าแบบนั้นออกมาให้ฉันเห็น แต่ฉันจะไม่บอกให้ไอ้บ้านี้รู้หรอกว่ามันได้จูบแรกของฉันไป เดี๋ยวมันได้ล้อฉันยิ่งกว่านี้แน่ "จูบแรกบ้าอะไรล่ะ ไม่ใช่จูบแรกสักหน่อย" "เหรอ? โกหกไม่เนียนเลยว่ะ สีหน้ากับสายตาที่แสดงออกมาเนี่ยไปกันคนละทิศคนละทางเลยนะ" นักรบที่ยืนกอดอกพิงผนังห้องทำมือชี้วนมาที่ใบหน้าของฉันเพื่อประกอบคำพูดของตัวเองด้วยสีหน้ายิ้มเยาะ ฉันที่ถูกจับได้ว่าโกหกไม่เนียนเลยได้แต่ยืนทำหน้าโกรธแบบข่มอารมณ์เอาไว้ ข่มอารมณ์ไว้ที่ต้องมาเห็นสีหน้าบ้าๆ นั่นของนักรบที่กำลังแสดงอยู่ตอนนี้ โกหกไม่เนียนแล้วไงช่วยทำเป็นดูไม่ออกไม่ได้หรือไงเล่า! "แล้วไง ฉันเสียจูบแรกให้นายแล้วไง ทำนายหวั่นไหวหรือไงล่ะ" "หึ ใครมันจะไปหวั่นไหวกับผู้หญิงไร้มารยาทแบบเธอลง" ดูมันพูดเข้าสิ คำก็ไร้มารยาทสองคำก็ไร้มารยาท ฉันชักจะเริ่มทนไม่ไหวแล้วนะเว้ย ขอเตะไข่ไอ้บ้านี้สักทีเถอะ! "ฉันไร้มารยาทนักใช่ไหม ได้! งั้นขอไร้มารยาทแบบร้ายๆ ด้วยละกัน" ตุบ! อั๊ก! "ซี๊ดดดดด ยัย...ยัยลูกพีช....ยัยบ้าเอ้ย...เธอมาเตะไข่ฉันทำไมวะ" ทันทีที่นักรบโดนฉันเตะไข่เข้าไปเต็มๆ มันก็ตัวงอลงพร้อมกับกุมตรงนั้นไว้ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำเหมือนคนโดนน้ำร้อนลวกอย่างไงอย่างงั้นทันที ก่อนจะพยายามปริปากต่อว่าฉันอย่างยากลำบากในเวลาต่อมา หึ สมน้ำหน้า เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับลูกพีช มันก็สมควรโดนให้หายปากร้ายนั่นแหละจะได้หยุดว่าฉันสักที "ก็อยากเตะอะ มีไรปะ นายคงไม่ได้เจ็บมาหรอกใช่ไหม งั้นฉันกลับห้องก่อนนะ บาย~" ตอบกลับด้วยจริตพี่กะเทยเสร็จฉันก็ยิ้มมุมปากแบบร้ายๆ ไปหนึ่งทีก่อนจะหมุนตัวแบบนางงามจักรวาลกลับไปที่ห้องของตัวเองแบบสวยๆ และสะใจมากอีกครั้ง... . . ฮะ ฮะ ฮ่าฮ่าฮ่า หลังจากที่เดินกลับเข้ามาในห้องปุ๊บฉันก็ระเบิดหัวเราะแบบมีจังหวะด้วยความสะใจออกมาทันที สะใจมาก สะใจที่สุดที่ได้ตีบ้านเกิดของหมอนั่น หึ ต่อไปนี้จะได้รู้จักตัวจริงของฉันสักทีว่าฉันไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครมาปากพล่อยได้นะคะ ว่าฉันมาฉันสู้กลับสถานเดียวโดยเฉพาะคนอย่างไอ้บ้านักรบ เกลียดมันที่สุด! Rrrr ครืดดด ครืดดด 'พราวฟ้า' "อะ...ยัยพราวฟ้าเพื่อนรักโทรเข้ามาพอดีเลย" ยืนยิ้มภูมิใจกับการกระทำก่อนหน้านี้ได้อย่างอิ่มเอมใจจนแทบจะสำลักความสุขออกมา จู่ๆ โทรศัพท์ในมือของฉันก็สั่นขึ้นพอดี ฉันก็เลยยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าใครโทร.มา พอฉันเห็นว่าเป็นเพื่อนสนิทอย่างพราวฟ้าโทร.มา ฉันก็รีบกดรับสายเพื่อนด้วยสีหน้าอารมณ์ดีแบบมีความสุขที่สุด... "ว่าไงคะเพื่อนรัก" "มาร์ตินเรียกพบแกที่ห้องอะ ขึ้นมาหาหน่อยนะ" "เรียกพบฉัน?" "อืม" "..." ฉันเงียบไปสักพัก สมองกำลังประมวลผลอย่างหนัก ว่าจู่ๆ ทำไมมาร์ตินถึงเรียกพบฉัน ทั้งๆ ที่ฉันอยู่ที่คอนโดแห่งนี้เป็นเวลาสามปีหมอนั่นไม่เคยเรียกพบฉันเลยสักครั้ง อะ...อย่าเรียกว่าจะเรียกพบเลย เดินผ่านหน้าฉันหมอนั่นยังไม่ทักเลยเถอะเพราะในสายตาของหมอนั่นมีเพียงพราวฟ้าเท่านั้นไงที่มีจุดยืนในสายตาของมันอะ ส่วนคนอื่นก็คือทำเหมือนกับเสาไฟฟ้าข้างทางอะ เมินแบบเมินจริงๆ แล้วทำไมวันนี้ถึงได้เรียกพบฉันขึ้นมาล่ะ แปลกๆ นะ? "พีช แกยังอยู่ไหมเนี่ย" "อยู่ๆ อีกห้านาทีฉันขึ้นไปละกัน" "อืม" ฉันวางสายพราวฟ้าเสร็จก็เดินหน้างงแบบที่ว่ายังไม่เลิกคิดว่าเหตุใดทำไมมาร์ตินถึงได้เรียกฉันเข้าไปพบที่ห้องของมันซึ่งอยู่ชั้นบนสุดของคอนโดหรูหราหมาเห่าแห่งนี้ แต่เอาเถอะจะเรื่องอะไรก็ช่างฉันขอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนละกัน จะได้รีบขึ้นไปหาคนที่เรียกพบ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more