ฟ้า
“ขอบคุณนะภูที่มาส่ง” ฉันบอกภูออกไปหลังจากรถจอดลงหน้าหอพัก
“ขอบคุณทุกวัน ไม่เบื่อหรือไง” ภูถามออกมาด้วยรอยยิ้ม
“แล้วภูมาส่งเราทุกวัน ไม่เบื่อหรือไง” ฉันถามกลับคืน
“ให้ส่งตลอดชีวิตก็ไม่เบื่อหรอก”
“ขยันยอด” ฉันแซวกลับไป แต่ถึงภูจะขยันยอดยังไงสำหรับฉันไม่หวั่นไหวเลยสักนิด เพราะตอนนี้ในใจฉันมันก็ยังไม่ว่างเพราะลบบางคนออกไปไม่ได้
“ก็ไม่หวั่นไหวสักที” ภูว่าขึ้นอย่างไม่จริงจัง
“หึ ไปดีกว่า พรุ่งนี้มีเรียนเช้า” ฉันตัดบทออกไป
“ให้มารับไหม”
“ไม่เป็นไร นายมีเรียนตอนสายนี่ นอนไปเถอะ”
“งั้นก็ได้ เจอกันพรุ่งนี้”
“อื้ม ขับรถดีๆนะ” ฉันบอกก่อนจะลงจากรถ แล้วภูก็ขับรถไป
สงสัยกันล่ะสิ ว่าภูเป็นใคร หึหึ ไม่ใช่แฟนใหม่ของฉันหรอกนะ ก็บอกแล้วว่าตอนนี้ในใจยังไม่ว่างเพราะยังลบบางคนออกไปไม่ได้ เข้าเรื่องดีกว่า ภูก็คือเพื่อนร่วมงานของฉันเอง ตอนนี้ฉันไปทำงานที่ผับกับไข่หวานได้สองอาทิตย์กว่าแล้ว จริงๆก็ไม
