ฟ้า
ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงแรมของพี่แตงค์แล้ว พอฉันเดินเข้ามา ก็มีพนักงานคนหนึ่งเข้ามาหาฉัน ก่อนจะบอกและพาฉันขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นบน จนตอนนี้ฉันมาหยุดอยู่ที่ดาดฟ้าของโรงแรม ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ฉันได้มาที่สวยๆแบบนี้ และภาพตรงหน้าของฉัน ก็มีโต๊ะอาหารเพียงโต๊ะเดียวตั้งอยู่ริมสระน้ำ มีเทียนสีเหลืองทองจุดอยู่กลางโต๊ะ
แต่ที่ฉันแปลกใจคือ ทำไมมันมีที่นั่งแค่สองที่ แล้วตอนนี้คนอื่นๆยังไม่มากันอีกหรอ ส่วนโทรศัพท์ของฉัน ตอนนี้มันไม่อยู่กับตัวแล้วล่ะ เพราะว่าพนักงานขอกระเป๋าฉันไปตั้งแต่เดินพ้นประตูมา โดยให้เหตุผลว่า บริเวณตรงนี้เป็นบริเวณส่วนตัวของเจ้าของโรงแรม จึงงดใช้โทรศัพท์ ฉันทำอะไรไม่ได้ ก็เลยต้องยื่นให้ไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
“แล้วจะติดต่อใครยังไงเนี่ย” ฉันบ่นกับตัวเองออกมา หลังจากหันซ้ายหันขวาก็ไม่เห็นพนักงานแล้ว พูดง่ายๆตอนนี้ฉันอยู่คนเดียว
“ไม่ใช่ว่าถูกหลอกมาฆ่าหรอกนะ” ฉันบ่นออกมา เพราะถ้าเป็นแบบนั้
