เหลียนหลิงซือลืมตาตื่นขึ้นมาในยามเหม่า ร่างหนาของแม่ทัพเปลือยกายนอนกอดนางไม่ห่าง นางขยับกายลุกขึ้นนั่งดึงผ้าห่มมาพันตัว ขยับตัวห่างออกจากแม่ทัพจอมเจ้าเล่ห์อีกนิด อาภรณ์ของนางตกอยู่ปลายเตียง แม่ทัพตัวใหญ่ดันนอนขวางอยู่ ร่างบางเอื้อมมือเรียวขาวพยายามคว้าอาภรณ์ของตนมาสวม นางไม่อยากให้แม่ทัพหานฟงตื่นขึ้นมาในตอนนี้
พลันแขนล่ำสันคว้าร่างบางเข้ามากอดอย่างแน่นหนามิอาจดิ้นหลุดได้
“จะรีบตื่นไปไหนกัน วันนี้วันหยุด” เขาหัวเราะในลำคอ
“วันหยุดของท่านแต่ไม่ใช่ของข้า ข้าต้องไปสำนักศึกษานะเจ้าคะ”
“กอดพี่ก่อน แล้วพี่จะปล่อยไป”
“...” นางไม่ตอบ โอบแขนเรียวพาดไปบนหน้าแผงอกล่ำหนา
เขาหันหน้ามาหอมแก้มขาวนวลคราหนึ่ง สายตาซุกซนคมดุจ้องมองหน้านางเรื่อยไปจนถึงอกอิ่มอันเปลือยเปล่า
“เจ้างามเหลือเกินฮูหยินของพี่” แม่ทัพดึงผ้าห่มมาคลุมร่างให้
“ปากหวาน” นางหลบสายตา
“ยอมพี่ขนาดนี้แล้ว ยังจะอยากหย่าร้างอยู่หรือไม่”
