บทที่ 4 สัตว์เลี้ยงแสนเชื่อง

1160 Words

หญิงสาวกรี๊ดและหลับตาเพื่อทำใจยอมรับความเจ็บปวดที่จะเกิดขึ้น แต่!!!! เสียงกระโจนเข้ามานั้นไม่โดนตัวเธอ และไม่ทำให้เธอนั้นเจ็บปวดแต่ปวดอย่างใด หงิง!! หงิง!! หงิง!! แผล่บ แผล่บ เธอสัมผัสได้ถึงน้ำลายของสัตว์ตัวนั้นโดนที่ใบหน้าของเธอ เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ใช่ หมาป่า ลักษณะดุร้ายตัวนั้น กำลังเลียที่ใบหน้าของเธอ พร้อมหางกระดิกอย่างดีใจ เห้อ!! เธอถอนหายใจออกมาอย่างเต็มปอด และมองจ้องหน้าสายตาอ่อนโยนไปยังหมาป่าตัวนั้น “ไง เธอคงชื่อเจ้าลูซ สินะ” หญิงสาวเอามือเรียวยาวของเธอ สัมผัสลูบเข้าไปที่ลูซ หงิง!! หงิง!! หงิง!! เหมือนเจ้าลูซจะตอบรับเธอว่าใช่ ว่าตัวเองชื่อลูซ “เธอทำฉันตกใจหมดเลยนะ” ลูซยังพยายามสำรวจสำรวจตัวเธอและรับรู้ได้ว่าร่างกายเธอซูบผอม จึงใช้มือกัดที่แขนของเธอและดึงแขนเบาๆ เพื่อบอกให้เธอลุกขึ้น และลูซก็เดินมายังจานอาหารอีกจานก่อนหน้านี้ที่บอดี้การ์ดนำว่าวางไว้ให้เธอและมองหน้าเธอ หงิง!! หงิง!! หงิง!! “ให้ฉันกินข้าวเหรอ” หงิง!! หงิง!! หงิง!! “ฉันไม่อยากกิน ฉันคิดถึงบ้าน” แต่ลูซก็ไม่ลดความพยายาม เดินเข้ามาดึงแขนของเธอและส่งสายตาอ้อนวอนเพื่อให้เธอกินข้าว “อืม กินก็ได้ จะได้มีแรงไปสู้กับคนใจร้ายอย่างเจ้านายของเธอ” โบ๋วว!! โบ๋วว!! ลูซกระโดด โลดเต้น วิ่งไปวิ่งมาอย่างดีใจ หญิงสาวเอื้อมมือไปหยิบจานอาหารขึ้นมาและค่อยๆ กินไปทีละคำ เพราะร่างกายของเธอ อ่อนแอ เกินไป จึงต้องกินเพื่อเพิ่มพลังให้กับตัวเอง เมื่อคิดถึงบ้านเธอก็ยังมีหวังว่าสักวันจะต้องได้กลับบ้าน ณ เวลา 17.00 นาฬิกา รถลีมูนซีนสีดำเคลื่อนตัวเข้ามาจอดภายในคฤหาสน์ด้านหน้าทางเข้าประตู ชายหนุ่มก้าวลงจากรถ และหันหน้าไปถามบอดี้การ์ดที่ประจำจุดอยู่ที่บ้าน “เธอเป็นอย่างไรบ้าง” “ยังไม่ได้เข้าไปดูเลยครับนาย แต่ไม่ได้ยินเสียงตั้งแต่เมื่อช่วงเช้าแล้วครับ” “อืม เตรียมตัวไปเก็บร่างของเธอและนำส่งกลับบ้านที่เมืองไทย” “ส่วนมิกซ์ และฟิลิป ตามฉันมา” “ครับนาย/ครับนาย” บอดี้การ์ดรับฟังคำสั่งของเจ้านายและปฏิบัติตาม ชายหนุ่มเดินไปยังห้องชั้นใต้ดิน โดยมีบอดี้การ์ดเดินตามหลังและรีบวิ่งไปเปิดประตูให้กับเจ้านาย แกร๊ก!! แอ๊ดดดดด!!! ทุกอย่างเงียบสงัด กลิ่นสาปของห้องอีกฝั่งฟุ้งเข้ามาภายในห้องที่หญิงสาวอยู่จนเหม็นคลุ้งทั่วห้อง และที่ตะลึงไปมากกว่านั้นก็คือภาพตกหน้าของชายหนุ่มและบอดี้การ์ด เป็นร่างบางของหญิงสาวที่นอนหนุนตัวของหมาป่าและนอนหลับพริ้มทั้งคนทั้งหมาป่าอยู่บนพื้นห้อง และจานอาหารที่บอดี้การ์ดเอามาวางไว้ก่อนหน้าที่ชายหนุ่มจะเข้ามาก็ถูกจัดการเรียบร้อยจนหมดจาน นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าลูซของเขาไม่ทำร้ายคนภายในห้องนี้ ยังดูแลหญิงสาวและให้นอนหนุนตัวของเจ้าตัวเป็นอย่างดี ทุกคนภายในห้องยืนดูอย่างแปลกใจมาก รวมทั้งบอดี้การ์ดส่วนที่เหลือเข้ามาสมทบเพื่อจะเก็บร่างของเธอ ทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งใจที่เห็นหญิงสาวนั่นยังมีชีวิตอยู่ เพราะเธอนั่นน่าเอ็นดูและน่าสงสารมาก ยกเว้นแต่เจ้านายของตนที่มีอารมณ์โมโหขึ้นมาอีกครั้ง “เจ้าลูซ” ลูซเมื่อได้ยินเสียงของชายหนุ่มก็ลืมตาลุกขึ้นมาและเดินมายังเจ้าของของตน โบ๋วว!! โบ๋วว!! ลูซกำลังเห่าใส่ผู้เป็นเจ้าของของตน สลับกับหันไปมองหน้าหญิงสาวที่กำลังลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเห่าของเจ้าลูซ “เธอกำลังต่อว่าฉันอยู่หรอ” ชายหนุ่มกำลังถามไปยังลูซที่ส่งเสียงร้องใส่เขา โบ๋วว!! โบ๋วว!! เป็นครั้งแรกที่เจ้าลูซของเขาปกป้องหญิงสาว “จุ๊ๆ ลูซ มานี่เร็ว” หญิงสาวเรียกลูซที่กำลังยืนเห่าเจ้าของ หงิง!! หงิง!! หงิง!! หมาป่าหยุดเห่าและฟังเสียงของหญิงสาวและวิ่งไปหาหญิงสาวพร้อมคุยเสียงออดอ้อนกับเธอ “โอ้ว พระเจ้า!!” ชายหนุ่มอุทานออกมาด้วยความตกตะลึงและแปลกใจ พร้อมเอามือเสยผมอย่างหงุดหงิด “นี่เธอเชื่อนางนี่ และยังเดินไปเขาอีกหรอ เธอไม่รู้หรอว่านั่นมันนางงูพิษ อีกไม่นานมันจะฆ่าเธอทิ้ง” โบ๋วว!! โบ๋วว!! ลูซยืนร้องส่งเสียงเพื่อแสดงออกว่ากำลังเถียงกับผู้เป็นเจ้านายของตน ชายหนุ่มเดินเข้ามาหาหญิงสาวและกระชากแขนขึ้นมา “โอ้ย ปล่อยนะ หนูเจ็บ” หญิงสาวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด “หึ เธอมันนางแพศยา หลอกพี่ชายฉันยังไม่พอ ยังมาหลอกเจ้าลูซของฉันอีก” ชายหนุ่มกระชากหน้าเธอเข้ามาใกล้ พร้อมกับสังเกตุใบหน้าของเธอว่ามีรอยแผลที่มีเลือดเกรอะ อยู่บนหน้าผาก ทำให้ชายหนุ่มหรี่ตาลงเล็กน้อย “หนูไม่ได้หลอกใครทั้งนั้น ปล่อยแขนเดี๋ยวนี้นะ” แต่ทันใดนั้น โบ๋วว!! โบ๋วว!! ลูซกำลังปกป้องหญิงสาวที่ถูกชายหนุ่มรังแก “ฉันเป็นเจ้าของเธอนะลูซ!!! กลับไปที่กรงของเธอซะ” หงิง!! หงิง!! หงิง!! ลูซถอดหายใจเสียงดัง และทำคอตก เดินกลับไปยังห้องอีกฝั่งที่เป็นที่พักของตัวเอง “ทำไมจะมาดูว่าหนูตายแล้วใช่ไหม” หญิงสาวมองจ้องหน้าไปยังชายหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัว “หึ” ชายหนุมจ้องมองความอวดดีของหญิงสาว “เสียใจด้วยนะคะ หนูยังมีชีวิตรอดอยู่ค่ะ” “เสียใจก็เสียใจนะ แต่คิดไปคิดมาให้เธอตายทั้งเป็นน่าจะดีกว่า” “ถ้างั้นก็เอาข้าวมาให้หนูกินได้แล้ว หนูจะได้มีแรงให้คุณแก้แค้นต่อค่ะ” เมื่อชายหนุ่มได้ยินเช่นนั้น ก็มีอารมณ์โมโหและเลือดขึ้นหน้า และตะคอกกลับมาใส่หญิง “ปากเก่งอย่างนี้ เย็นนี้เธอไม่ต้องกินข้าว พรุ่งนี้เธอเตรียมตัวทำงานซะ” ชายหนุ่มพลักหญิงสาวลงกระแทกพื้นอีกครั้ง “โอ้ย หนูเจ็บนะ” และหันหลังไปสั่งเหล่าบอดี้การ์ดของตนก่อนเดินออกไปจากห้องชั้นใต้ดิน “ห้ามให้ฉันรู้นะว่าใครเป็นคนเอาข้าว เอาน้ำให้หล่อนกินหลังจากนี้ ฉันจะตัดหัวออกและสับร่างให้เจ้าลูซกิน” เหล่าบอดี้การ์ดยืนก้มหน้าและน้อมรับฟังคำสั่งอย่างพร้อมเพียงกัน “ครับนาย/รับทราบครับ” ปัง!!! เสียงประตูปิดกระแทกอย่างเสียงดัง เหลือไว้แต่ร่างหญิงสาวที่นั่งถอนหายใจออกมาและบ่นพึมพำกับตัวเอง “เห้อ!! พรุ่งนี้ฉันจะต้องเจอกับอะไรอีกนะ คนใจร้าย”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more