คุณหมอครับ ผมรักเข้าแล้ว

กลัวผี [ภูผามันร้าย]

@ห้างสรรพสินค้า

ภายในห้างสรรพสินค้าช่วงบ่าย บรรยากาศคึกคักไปด้วยผู้คน แสงไฟสว่างจ้า เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และกลิ่นหอมของป๊อปคอร์นลอยคลุ้งทั่วบริเวณโซนโรงภาพยนตร์ เด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินเคียงข้างหญิงสาวในชุดมิดชิด ราวกับเป็นคนดังที่ไม่อยากให้ใครจำได้

"เฮ้อ ~~~" : เสียงถอนหายใจของเธอดังฟังชัด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหงุดหงิดอย่างไม่ปิดบัง

"ถอนหายใจแรงจังเลยครับ" : เขาเอียงหน้ามองเธอ แววตาฉายชัดถึงความรู้ทัน พร้อมรอยยิ้มขำเบา ๆ บนใบหน้า

"ก็ไม่ได้อยากมาตั้งแต่แรก" : เธอพูดเสียงเรียบ ดวงตาเหม่อมองตรงไปข้างหน้า พยายามเลี่ยงไม่สบตากับเขา ขณะเดินเร็วขึ้นเหมือนต้องการเร่งจังหวะให้พ้นไปจากสถานการณ์

"แต่ก็มาแล้วนิ พี่ช่วยใจดีกับผมหน่อย ทำหน้าบึ้งแบบนี้ ผมเสียใจแย่" : แสร้งทำหน้าเศร้าเรียกร้องความสนใจจากพี่สาวคนสวย มองดูเธอไม่สนใจกันเลยสักนิด ดวงตาคู่คมฉายแววเว้าวอน พร้อมทั้งขยับตัวเข้าใกล้

"พี่หมออิงค๊าบบบ...สนใจผมหน่อย ~~~" : เห็นเธอไม่ตอบ เขายิ่งอ้อนหนัก เอาศีรษะไปถูๆ ไหล่เล็กราวกับว่าตัวเองเป็นแมวน้อยกำลังออดอ้อนเจ้าของ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มขี้เล่น แววตาซุกซนเกินพิกัด

"อย่ามาเรียกฉันแบบนี้นะ...ขยับออกไปเลย" : เธอสะบัดไหล่ออกเบา ๆ พยายามผลักเขาให้ถอยห่าง สีหน้าแดงเรื่อเล็กน้อยจากความเขินที่ถูกอ้อนต่อหน้าผู้คน เดินเร็วขึ้นเพื่อหนีสัมผัสระรานใจนั้น

"โถ่...พี่หมออ่ะ...ใจร้ายกับผมได้ลงคอ...แล้วดูแต่งตัวเข้า...กลัวใครเห็นอะไรขนาดนั้น" : เขาหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ พลางกวาดตามองเธอจากหัวจรดเท้า แววตาซุกซนปนเอ็นดู เสื้อแขนยาว กางเกงขายาว หมวกแก๊ป แว่นกันแดด และแมสปิดหน้า ช่างเป็นชุดพรางตัวขั้นสุด

"จะดูก็รีบไปดู มัวแต่พูดเดี๋ยวหนังก็ฉายจบก่อนหรอก" : หมออิงฟ้าหยิบแมสสีดำขึ้นมาใส่ สวมแว่นตาดำ สวมหมวกแก๊ปปกปิดใบหน้า ไม่อยากให้ใครจำเธอได้ กันเอาไว้ก่อน เผื่อเจอคนรู้จัก เธอเป็นหมอมาดูหนังกับเด็กหนุ่มมหาวิทยาลัย ใครเห็นคงดูไม่ดีแน่ เธอเดินนำหน้าไปแบบไม่เหลียวหลัง ทิ้งเขาให้เดินตามหลังอย่างหัวเราะในใจ

"หึ...เมียใครวะ โคตรน่ารัก :)" : สายตาคมมองคนที่เดินนำหน้าไป ยิ้มและคุยกับตัวเองเบา ๆ ด้วยแววตาเคลิ้มฝัน หัวใจเต้นกระตุกจากภาพตรงหน้า แต่ก่อนไม่เคยอวยใคร กับเธอคือข้อยกเว้น อวยทุกอย่าง จะผิดหรือถูกขออวยไว้ก่อน

@20 นาทีต่อมา

บรรยากาศเงียบสงัด ความมืดกลืนกินทุกอย่าง เสียงบรรยายต้นเรื่องเริ่มดังขึ้น หน้าจอขนาดใหญ่ฉายภาพยนตร์สยองขวัญ บรรยากาศชวนขนหัวลุก กลิ่นป๊อปคอร์นลอยตลบอยู่รอบๆ แต่กลับไม่ได้ช่วยให้รู้สึกผ่อนคลาย ความเงียบในโรงหนังมีเพียงเสียงลมหายใจและเสียงจากภาพยนตร์ที่กำลังดำเนินไปอย่างช้าๆ แอบคิดในใจว่าคุณหมอคนสวยคงจะกลัวอยู่ไม่น้อย พอๆ กันกับเขาที่นั่งนิ่งไม่ไหวติง หัวใจเต้นแรงด้วยความระแวง แต่เปล่าเลย... พอหันไปมองหมออิงฟ้า เธอกลับนั่งนิ่ง สายตาจับจ้องไปที่จอภาพตาไม่กะพริบ ท่าทางสงบนิ่งไม่มีร่องรอยของความกลัวหรือความตกใจแม้แต่นิดเดียว แสงจากจอสะท้อนกับใบหน้าเนียนละเอียดของเธอจนดูน่ามองอย่างประหลาด ปลายนิ้วเรียวยังวางนิ่งอยู่บนตัก กายไม่ไหวติง ราวกับเธอเป็นส่วนหนึ่งของบรรยากาศมืดเงียบรอบตัว ไม่มีอาการตื่นตนกตกใจ ไม่หวาดกลัวเลยสักนิด ในตอนแรกเขาคิดเอาไว้ เลือกดูหนังผีหนังสยองขวัญที่น่ากลัวที่สุด เพราะหวังเอาไว้ว่าถึงตอนระทึกขวัญ เธอจะได้กระโดดเข้ามากอดเขาเหมือนในหนังรักหวานๆ แต่ลืมนึกไปว่าเธอเป็นหมอ แถมยังเป็นหมอจิตเวช คงไม่กลัวอะไรแบบนี้ง่ายๆ แน่ พอนึกขึ้นได้ว่าเดินเกมผิด หนุ่มน้อยวิศวะรีบเปลี่ยนแผนโดยทันที ดวงตาคมกริบภายใต้แสงมืดวาวขึ้นเล็กน้อยอย่างครุ่นคิด ก่อนจะผละตัวเองขยับเข้าไปใกล้ เงี่ยหูฟังเสียงหนังไปพลาง แอบชำเลืองมองใบหน้าเรียบเฉยของเธอไปด้วย พอได้จังหวะบรรยายถึงตอนที่ผีออกมาปรากฏตัว เขาตีเนียนกระโดดเข้าไปกอดเอวคุณหมอคนสวย ท่าทางรวดเร็วราวกับตกใจกลัวจริงๆ แขนแข็งแรงโอบรัดเบาๆ อย่างคนกำลังต้องการที่พึ่ง ทำเนื้อตัวสั่นเทาราวกับคนที่กำลังลุ้นว่าผีจะออกมาตอนไหนอีก หัวไหล่กระตุกน้อยๆ ราวกับความกลัวพุ่งขึ้นมาจากภายใน ใบหน้าหล่อซุกลงไปที่อกข้างขวา ปิดเปลือกตาแน่น แสร้งหายใจแรงอย่างคนเพิ่งผ่านช่วงช็อค แอบสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอด หอม...กลิ่นเธอยังหอมเหมือนคืนนั้นไม่มีผิด ความละมุนและนุ่มนวลของกลิ่นกายเธอทำให้เขารู้สึกเหมือนหลุดไปจากโรงหนัง สัมผัสของเนื้อผ้าและผิวเนียนใต้แขนที่โอบไว้ทำให้เขาไม่อยากละออกแม้แต่วินาทีเดียว หัวใจของเขาเต้นแรงกว่าฉากในหนังเสียอีก…

"ปล่อยฉันได้แล้ว จะมากอดฉันทำไมเนี่ย"

"งื้ออ ไม่เอา ผมกลัว .."

"กลัวแล้วจะมาดูทำไม...เด็กน้อยจังเลยนะนายอ่ะ ปล่อยได้แล้ว เดี๋ยวคนเห็น"

"ขอกอดนิดเดียวเองครับ ผีไปผมจะปล่อย.."

"นายเป็นเด็กห้าขวบรึไง ผีก็มีแค่ในหนัง ไม่ใช่ผีจริงๆสักหน่อย จะกลัวอะไรขนาดนั้น"

"พี่ไม่กลัว พี่ก็พูดได้สิ...แต่ผมกลัวนี่น่า ไม่เอาไม่ปล่อย ขอกอดนิดเดียวนะ มืดขนาดนี้ ไม่มีใครเห็นหรอก"

กระชับกอดเอวเธอแน่นขึ้นจนอีกคนรู้สึกเกร็ง หัวใจเริ่มเต้นผิดจังหวะ เกิดอาการประหม่ากับการกระทำของเด็กหนุ่ม ใบหน้าหล่อที่เคยซุกอยู่ที่หน้าอก ตอนนี้เริ่มขยับขึ้นสูง เงยขึ้นมาจนปลายจมูกซุกลงที่ซอกคอขาว ลมหายใจร้อนรดที่ซอกคอ ก่อนริมฝีปากจะบังเอิญสัมผัสไปโดนเนื้อสาว คุณหมอสาวหดคอหลบแทบไม่ทัน

"นี่นาย...มันใกล้เกินไปแล้วนะ ขยับออกไปไกลๆหน่อย"

มือเล็กผลักคนตัวหนาให้ออกห่าง แต่เขาทำตัวราวกับตีนตุ๊กแก เกาะติดอย่างกับกาวตราช้าง ไม่ยอมปล่อยเธอให้รอดพ้นจากอ้อมกอดหนา

"โถ่พี่หมอครับ....เห็นแก่เด็กน้อยตาดำๆอย่างผมเถอะ ผมกลัวขนาดนี้ พี่ยังจะใจร้ายไล่ผมไปนั่งไกลๆอีกเหรอ เกิดหัวใจวายขึ้นมาจะทำยังไง ผมยิ่งขี้ตกใจอยู่ด้วย"

"แล้วใครใช้ให้นายเลือกมาดูหนังผีกันล่ะ มาเองก็ต้องรับผิดชอบตัวเองสิ"

"ก็พี่ชอบไม่ใช่เหรอครับ ผมก็ตามใจพี่ไง"

ไม่รู้หรอกนะว่าเธอชอบจริงๆหรือเปล่า เดาจากปฏิกิริยาที่นิ่งเฉย ขนาดตอนผีโผล่ออกมาคนจิตแข็งอย่างเขายังตกใจจนสะดุ้ง แต่มองดูเธอกลับนั่งนิ่งสายตาทอดมองหน้าจอไม่มีหลบ

"จะตามใจคนอื่น ช่วยดูตัวเองก่อนไหม กลัวจนตัวสั่นหมดแล้วเนี่ย" ก็ยังดีที่เธอเข้าใจว่าที่เขาสั่นเพราะความกลัว แต่ไอ้ที่สั่นจริงๆแล้วเพราะน้องชายของเขามันกำลังแข็งตัวอยู่ต่างหาก แรงดึงดูดเธอมันโคตรดี อยู่ใกล้ไม่ได้เลยจริงๆ เกิดอาการสปาคจุดติดได้อย่างง่ายดาย อีกแล้วสินะ ไอ้ภูผามันแพ้คุณหมอคนสวยคนนี้อีกแล้ว

"งื้อ...พี่หมอผมไม่ไหวแล้ว ผมกลัวมากๆ หัวใจผมจะวาย"

"นายเป็นโรคหัวใจเหรอ"

หมออิงฟ้ารีบหันมามอง จากที่เคยดิ้นขัดขืน ตอนนี้เธออยู่นิ่งให้เด็กน้อยกอด ไม่ใช่เรื่องเล่น ถ้าหากเขาเป็นโรคหัวใจจริงๆ ปล่อยให้ตื่นตกใจกลัวจนตัวสั่นอยู่แบบนี้ มันอันตรายต่อตัวของเขามาก

"ครับ ตอนเด็กๆเคยผ่าตัดลิ้นหัวใจรั่ว อาการพวกนี้มันหายไปนานแล้ว แต่มันกลับมาอีกครั้งก็ตอนที่เจอกับพี่หมอ" ตอนเด็กเคยผ่าตัดหัวใจจริงๆ เพราะตอนนั้นหัวใจมีปัญหา แต่ตอนนี้รักษาหายขาดทุกอย่างแล้ว อาการที่ว่ามันก็เกิดจากการอยากอ้อนเธอทั้งนั้น

"งั้นเราเลิกดูไหม ออกไปข้างนอกกัน"

"ไม่เป็นไรครับ ผมดูได้ขอแค่กอดพี่หมอเอาไว้แบบนี้ กันตกใจก็พอแล้ว"

"จะเอาแบบนั้นเหรอ นายจะไม่ช็อคตายคาไหล่ฉันหรอกนะ "

"ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวผมขอให้พี่หมอช่วยครับ"

"อืม...ไม่ไหวค่อยบอกแล้วกัน"

ภูผายิ้มตอบ ทำหน้าราวกับว่าตัวเองกำลังพยายามดูหนังเป็นเพื่อนเธอทั้งที่กลัวเอามากๆ แต่ความจริงแล้วภายในใจของเขามันกำลังกระโดดโลดเต้น พรางคิดเล่นๆถ้าเขาไม่ไหวจริงๆ เธอจะช่วยเขาจริงหรือเปล่า ช่วยที่ว่าคือช่วยรีดน้ำออกจากตัวของเขาจริงๆไหม เพราะตอนนี้มันก็ตึงจนแทบจะแตกออกมาอยู่แล้ว คนอะไรตัวโคตรหอม ยิ่งใกล้ยิ่งอยากกระแทก อยากเข้าไปสิงในร่างเธอทั้งวันทั้งคืน