คุณหมอคนสวยได้แต่ยิ้มอย่างงุนงงให้กับสิ่งที่กำลังพบเจอ ใบหน้านวลแดงเรื่อด้วยความเขินอายปนตกใจ สายตากวาดมองรอบโต๊ะอย่างไม่แน่ใจว่าควรจะรู้สึกยังไงดี ตัวเธอถูกจัดแจงให้นั่งลงที่โต๊ะอาหารหรูหราภายในบ้านที่ตกแต่งอบอุ่น ทุกมุมให้ความรู้สึกเป็นกันเอง โต๊ะไม้ยาวถูกจัดวางอย่างพิถีพิถัน มีอาหารไทยกลิ่นหอมกรุ่นวางเรียงรายอยู่ตรงหน้า ไฟเหนือโต๊ะให้แสงสว่างสีอุ่นตัดกับความรู้สึกอลหม่านในหัวของเธอ
บรรยากาศดูอบอุ่นจนชวนให้ใจอ่อน เพราะมีผู้หลักผู้ใหญ่ร่วมโต๊ะด้วย โดยเฉพาะหญิงวัยกลางคนหน้าตาใจดีที่นั่งหัวโต๊ะ คอยส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ไม่ขาด
แต่เมื่อหันไปมองตัวต้นเรื่องที่นำพาเธอมาอยู่ตรงจุดนี้ เขาเอาแต่นั่งเอนหลังยิ้มกว้างอย่างอิ่มเอมใจ ดวงตาวาววับอย่างมีความสุข ต่างจากเธอที่นั่งนิ่งตัวเกร็ง มือที่วางอยู่บนตักกำแน่นเล็กน้อยพยายามข่มอารมณ์เขินขัดใจที่ประดังเข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว คำว่า “อะไรวะ…” วนอยู่ในหัวเ
