สองเดือนผ่านไปไวเหมือนโกหก ความสัมพันธ์ระหว่างภูผาและหมออิงฟ้ายังคงคลุมเครือ มากกว่าคนรู้จักแต่ยังไม่ใช่คนรู้ใจ มากกว่าคนทั่วไปแต่ไม่ใช่คนคุ้นเคย ระยะห่างที่เหมือนจะใกล้ แต่กลับยังไม่ชัดเจน ทำให้หัวใจของชายหนุ่มวัยยี่สิบต้น ๆ คนนี้ต้องสับสน และยิ่งนานวันความรู้สึกก็ยิ่งถลำลึก
บรรยากาศยามบ่ายในร้านกาแฟสไตล์ลอฟต์ริมถนน เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยจอแจ เสียงเครื่องชงกาแฟและกลิ่นหอมของเมล็ดคั่วบดฟุ้งกระจาย ภูผานั่งกอดแขนพิงพนักโซฟา ใบหน้าหล่อเหลายิ้มจนตาหยี นิ้วโป้งไถหน้าจอมือถือเร็ว ๆ ขณะพิมพ์ข้อความตอบกลับบางอย่าง
"ไงมึง....นั่งยิ้มหน้าบาน คุยกับคุณหมอคนสวยอยู่ล่ะสิ "
กระทิงวางแก้วกาแฟลงโต๊ะเสียงดัง ปากยิ้มแซว มือเท้าคางมองเพื่อนที่ทำหน้าฟินเหมือนคนเพิ่งถูกหวย
"ก็มีอยู่คนเดียว "
ปากตอบแบบไม่หันไปมอง ใบหน้ายังคงแต้มด้วยรอยยิ้มระเรื่อแบบคนอินเลิฟ นิ้วมือยังคงพิมพ์ไม่หยุดแม้กระทั่งตอนพูด ดวงตาเปล
