@โรงพยาบาล
ภายในโรงอาหารเงียบสงบ มีเสียงช้อนส้อมกระทบจานดังเป็นจังหวะเบา ๆ กลิ่นอาหารอบอวลตลบอยู่ในอากาศ แสงแดดอ่อนส่องผ่านกระจกใสบานใหญ่ ทำให้โต๊ะมุมโปรดริมหน้าต่างดูอบอุ่นมากกว่าปกติ บนโต๊ะนั้นมีคนสามคนนั่งล้อมวงอยู่ ภูผานั่งอยู่ตรงกลางระหว่างหมอสาวสองคน หมออิงฟ้าผู้สงบสุข กับหมอปลายที่ตอนนี้ดูจะไม่ค่อยสงบเท่าไร
"ทานเยอะๆนะครับ จะได้โตเร็วๆ :)"
เสียงทุ้มใสปนขี้เล่นเอ่ยขึ้นพร้อมกับมือที่กำลังตักกับข้าววางลงในจานคุณหมออิงฟ้า สายตาของภูผาทอประกายวิบวับแบบเด็กดื้อ ริมฝีปากมีรอยยิ้มกว้างประดับอยู่ไม่ขาด ดวงตาคมหวานส่งสายตาเอาอกเอาใจราวกับจะละลายใจคนตรงหน้าให้ได้
"เฮ้อ ~~~"
หมออิงฟ้าถอนหายใจเสียงยาว ราวกับใช้ความอดทนในการรับมือกับความเจ้าเล่ห์ของคนตรงหน้า เธอเหลือบตามองจานข้าวที่เริ่มสูงราวกับภูเขาย่อม ๆ ด้วยสีหน้าเหนื่อยใจปนขำ
"อันนี้ก็อร่อยนะครับ มีประโยชน์ต่อร่างกาย"
ภูผายังไม่หยุดมื
