ขับรถตรงดิ่งมาจนถึงกลางทาง แสงแดดอ่อนๆ ยามบ่ายลอดผ่านกระจกบานข้าง สาดแสงอุ่นลงมาตามถนนเบื้องหน้า ภายในรถเงียบสงบ มีเพียงเสียงเครื่องยนต์ที่เดินเบา กับลมหายใจของคนขับที่เริ่มช้าลงหลังจากเร่งมาสักพัก ภูผาหันขวับกลับมามองคนที่นั่งข้างๆ พลางเหลือบตามองผ่านแว่นกันแดด ปรากฏภาพของหมออิงฟ้าที่นั่งเอนศีรษะพิงเบาะ ขนตายาวเรียงตัวแนบสนิทบนเปลือกตา ใบหน้าขาวซีดยิ่งดูเหนื่อยล้าในยามที่หลับสนิทแบบนี้ ริมฝีปากอ่อนคลายจนดูไร้แรงต่อต้าน เส้นผมที่เคยเรียบร้อยหลุดลุ่ยเล็กน้อยตามแรงลมแอร์ที่พัดผ่าน แสดงถึงความอ่อนเพลียที่สะสมมาทั้งวัน ดูท่าคงจะเพลียมากจริงๆ ถึงได้หลับสนิทระหว่างทางแบบนี้...เธอไม่แม้แต่จะขยับตัวตามแรงสั่นของรถเลยสักนิด
"พี่หมอครับ...คอนโดอยู่ซอยไหน..."
เสียงเรียกแรกดังขึ้นเบาๆ ภูผาหันหน้ากลับมามองถนน แต่หางตายังแอบมองข้างๆตลอด มือซ้ายยังค้างอยู่ที่พวงมาลัย ส่วนมือขวาเผลอยกขึ้นเหมือนจะสะกิดเร
