“โอ๊ย! พริกแกง! เอาคืนพ่อหรือไงครับ ที่ไม่ได้เลี้ยงลูกน่ะ”
“นายเหมือง!” เมรินเหน้าเหวอเธอเองก็ตะลึงที่เห็นเขาถูกลูกเตะเข้าที่หน้าเต็มแรง จนหน้าสั่นแต่สำหรับเธอคุ้นชินแล้ว ไม่ใช่ไม่เคยโดน ถึงได้นึกสงสารและขำคนตัวโตที่ถูกเท้าอวบๆ ของพริกแกงเตะเข้าไปเต็มหน้าแบบนั้น
“ฉันบอกไม่ทันค่ะว่าพริกแกงนอกจากนอนดิ้น ยังชอบละเมอด้วย ตอนแกหลับเราต้องคอยระวังขาแขนแกให้ดี”
มือหนาลูบคางสาก ยอมรับว่าเท้าลูกหนักใช้ได้ เขาไม่โกรธลูกสักนิด ตอนเด็กเขาเองก็ทั้งนอนดิ้นทั้งนอนละเมอ โดนสักทีก็ดีเหมือนกันข้อหาที่ไม่ได้เลี้ยงแกมา
“เข้ามาแบบนี้ไม่กลัวคนเห็นหรือไงคะ ดึกๆดื่นๆนายเหมืองลอบเข้าห้องแม่ครัวคงไม่มีใครคิดว่ามาสั่งทำอาหารอะไรตอนนี้หรอกมั้ง” เมรินมองหน้าชายหนุ่มพร้อมพูดจายั่วประสาทเขาบ้างเพราะอดหมั่นไส้ไม่ได้ที่เขาทำอะไรไม่กลัวคนอื่นจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอและเขาเลย
“ใครจะคิดไรก็เรื่องของพวกนั้นสิ พี่ไม่
