เมฆินออกจากห้องไปตั้งแต่ช่วงเช้ามืด โดยเมรินเป็นคนร้องขอให้รีบกลับไป เพราะเกรงว่า หากช้ากว่านี้จะมีคนมาเห็นเข้า แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังลีลาและหาเรื่องที่จะรังแกอยู่เรื่อย กว่าจะยอมออกไปเล่นเอาเธอปวดหัวเลยทีเดียว
ตอนนี้ก็เป็นเวลาเจ็ดโมงเช้าแล้ว แม้อาการป่วยของเมรินจะดีขึ้น แต่เมฆินก็ยังใจดีให้เธอได้พักอีกสักวัน ดารุณีเลยเป็นคนจัดการเรื่องอาหารการกินให้นายเหมืองหนุ่มแทน ขณะที่พริกแกงก็กลับมานอนเล่นที่ห้องตั้งแต่เช้าเช่นกัน
“นอนห้องป้าณีมาเป็นไงบ้างลูก หลับสบายไหม” เมรินเอ่ยถามลูกสาวด้วยความรักใคร่ เธอรู้สึกไม่ดีที่ปล่อยให้ลูกต้องลำบากในขณะที่ตนเองมัวแต่นอนกอดกับผู้ชายบนเตียง
“ไม่เลยค่ะ หนูคิดถึงคุงแม่” พริกแกงเข้ามากอดเมรินด้วยความคิดถึง เด็กก็คือเด็ก อีกอย่าง หนูน้อยก็เพิ่งจะห้าขวบเอง คงโหยหาอ้อมกอดจากผู้เป็นแม่ แต่ก็ไม่งอแง เพราะรู้ว่าเธอกำลังไม่สบาย
“แม่ขอโทษนะลูก คืนนี้ เรานอนด้วยก
