หลังจากกลับมาจากการด้อม ๆ มอง ๆ ลูกชายในห้องเรียน ทันทีที่ขึ้นมาถึงบนรถ ร่างแกร่งก็เอาแต่กดโทรศัพท์ ใบหน้าคมเคร่งเครียด กดดูช่องแชทกรุ๊ปห้องเรียนของลูกชายที่คุณครูสร้างไว้เพื่อส่งรูปเด็กๆ ให้ได้ดู กดเข้าดูซ้ำแล้วซ้ำอีก
“คุณเพลิง ไหนบอกว่าลูกยิ้มแย้มดีไงคะ” เธอมองสามีอยู่นาน ตั้งแต่รถออกจากโรงเรียนลูกจนจะกลับจะถึงคอนโด สามีที่เคยชวนเธอพูดคุยแทบทุกนาที ตอนนี้กลับเงียบสนิท เครียดจนไม่เผยรอยยิ้มหวานให้เธอแบบทุกๆ วันแม้แต่รอยยิ้มเดียว
“ค่ะ แต่ก็อดกังวลไม่ได้หรอก หนูอาจจะเคยผ่านประสบการณ์ที่ลูกไปโรงเรียนมาแล้ว แต่เพลิงไม่เคยเลย ตั้งแต่เจอลูก ยังไม่เคยห่างอกเลยสักวัน”
ก็จริง..เธอเข้าใจ
วันแรกที่เธอส่งลูกไปเรียน เธอเองก็ลงทุนลางานเพื่อจะมาแอบดู แอบมองลูกชายอยู่หน้ารั้ว มันทั้งภูมิใจ ทั้งกังวล ทั้งกระวนกระวายใจ หลากหลายความรู้สึกที่ตีกันจนกลายเป็นความคิดมาก
กลัวลูกเจอเหตุการณ์อะไรที่รับมือเองไ
