ฟ้าใสปรือตามอง อยากจะโวยวายทำร้ายเขานัก แต่เหนื่อยเกินกว่าจะทำได้ เธอหลับตาลงอย่างสงบด้วยความเมื่อยล้าและยอมแพ้ให้กับเพลิงพิศวาสที่เขาก่อขึ้น
ฟ้าใสครางประท้วงเมื่อเธอรู้สึกว่าเพิ่งได้นอนไปไม่นานก็ถูกก่อกวน เธอพยายามพาร่างหนี มือนิ่มผลักไสอะไรบางอย่างที่ไต่ไปตามเนื้อตัว
“ฟ้าใส” เสียงที่คุ้นเคยกระซิบข้างหูแล้วขบเม้มจนเธอขนลุกด้วยความเสียวซ่าน เสียงนั้นมันใกล้มาก ใกล้มากจริงๆ ฟ้าใสบอกตัวเอง เสียงใครกันนะ? คุ้นมาก หญิงสาวพยายามลืมตาแต่เธอลืมตาไม่ขึ้น จึงได้แต่หลับตาครางอืออาไปอย่างนั้นเอง
“ฟ้าใส” เอาอีกแล้ว เสียงใครกันนะที่ปลุกเธอ ทำไมมันใกล้แบบนี้
“อื้อ...” ฟ้าใสสะท้านเมื่อความร้อนชื้นจากอะไรสักอย่างดูดเม้มใบหูขาวสะอาดของเธอ แถมยังแหย่เข้าไปในรูหูเนียนของเธอเหมือนหยอกล้อก่อกวนให้เธอตื่นได้แล้ว
“ผมต้องการคุณ” น้ำเสียงนี้ฟ้าใสตัวร้อนวาบ มวนไปทั่วช่องท้อง น้ำเสียงของเขาใช่ไหม คนที่กกกอดเธอ
