“แม่คะ พ่อคะสัญญาได้ไหมว่าถ้าหนูเล่าให้ฟังแล้วพ่อกับแม่จะไม่โกรธหนูและจะยังรักหนูเหมือนเดิม” เมลดามองหน้าบุพการีทั้งสองขณะที่ถามออกไปด้วยเสียงสั่น
“พ่อแม่ก็ต้องรักลูกอยู่แล้วนะโมเดล ว่าแต่หนูมีอะไรบอกพ่อกับแม่ก็บอกมาเลย พวกเรารอหนูพูดอยู่นะลูก”
“พี่ว่าโมเดลบอกท่านเถอะนะ ยังไงท่านก็เป็นพ่อแม่และพี่เชื่อว่าพ่อกับแม่ของโมเดลคงไม่โกรธโมเดลหรอกเชื่อพี่นะ” มาวินพูดอย่างให้กำลังใจน้องสาว เขามองหน้าเธอและจับมือไว้แน่น
“พ่อขา แม่ขาหนูขอโทษหนูผิดไปแล้วจริงๆ” เมลดาคุกเข่าลงตรงหน้าบิดามารดาและยกมือไหว้ไหว้ท่านทั้งสองด้วยน้ำตานองหน้า
“โมเดลหนูเป็นอะไรลูกไหนลูกบอกแม่สิว่าใครทำอะไรหนู”
“แม่ขาหนูท้อง”
คำพูดที่ออกมาจากปากลูกสาวทำให้คุณสามารถและคุณมยุรีรู้สึกโกรธมากเพราะเรื่องนี้ก็เคยเตือนลูกสาวไปแล้วแต่ก็พยายามข่มความโกรธไว้เนื่องจากเห็นแล้วว่าเมลดากำลังทุกข์ใจอย่างหนักถ้าเอาความโกรธไปลงที่ลูกอีกก
