เมลดาหันหลังกลับแล้วเดินไปที่รถก่อนจะเข้าไปด้านไหนและนั่งร้องไห้อย่างคนเสียสติอยู่นาน จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เมื่อเห็นรายชื่อคนที่โทรเข้ามาหญิงสาวก็รีบกดรับทันที
“พี่วิน”
“พี่เห็นโมเดลจอดรถอยู่หน้าตึกคณะนานแล้วมาหาวาคิมเหรอ”
“พี่วินมาหาโมเดลที่รถได้ไหม โมเดลขับรถต่อไปไม่ได้แล้ว”
“โมเดลเป็นอะไร” ชายหนุ่มได้ยินเสียงน้องสาวร้องไห้ก็ใจคอไม่ดีเขารีบขับรถมาจอดต่อท้ายรถของเมลดาอย่างรวดเร็ว
ชายหนุ่มเดินอ้อมไปทางประตูคนขับก่อนจะเข้ากระจกเบาๆ เมื่อเมลดาเห็นเขาหญิงสาวก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
“พี่วินช่วยโมเดลด้วย”
“โมเดลเป็นอะไรไปคุยในรถพี่ก่อนดีไหม”
“พี่วินพาโมเดลออกไปจากตรงนี้ได้ไหม โมเดลไม่อยากอยู่ตรงนี้อีกแล้ว”
“ได้สิค่อยๆ ออกมานะ” มาวินเปิดประตูให้หญิงสาวและช่วยกระเป๋าก่อนจะพาเธอไปยังรถของตนเองและขับออกไปโดยไม่ได้ถามอะไร จนกระทั่งถึงบริเวณสวนสาธารณะเขาจอดรถแต่ยังไม่ดับเ
