รักเถื่อนสามีบ้านไร่

หวังว่าคงจะไม่บอกใคร

ร่างสูงหมดแรงด้วยความเหนื่อยอ่อนจากอาการเมาเหล้าก่อนหน้าที่ แต่วงแขนแข็งแรงยังรัดขังเธอไว้ จนน้ำหวานกระดุกกระดิกตัวไม่ได้ สักพักคนตัวโตที่นอนข้างๆเธอก็ผล่อยหลับไปด้วยลมหายใจที่สม่ำเสมอ เหลือแต่เธอที่นอนลืมตาอยู่ในความมืด น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากหางตาเรียวสวย ด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก รู้แค่หลังจากนี้ ร่างกายเธอจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

.

.

.

พยัคฆ์ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เมื่อคืนเขาฝันค่อนข้างประหลาด ฝันว่ามีอะไรกับเด็กที่ชื่อน้ำหวานลูกสาวนายเชิด ชายหนุ่มลุกขึ้นสะบัดหัวสองสามทีด้วยความมึนๆ สายตาดันไปเห็นหยดเลือดบนผ้าปูที่นอนสีขาวของเขา

“เหี้ยยยยยยย!!!” เขาสบถพร้อมทั้งเอามือกุมหัว แสดงว่า เมื่อคืนเขาไม่ได้ฝันไป เขามีอะไรกับเด็กสาวจริงๆ ชายหนุ่มลุกขึ้นไปส่องกระจก พบรอยข่วนทั้งตัว ตั้งแต่หน้าอกลามไปถึงต้นคอเป็นร่องรอยที่ยืนยันอีกแรงว่าเขาไม่ได้ฝันไป แล้วถ้าจำไม่ผิด เขาไม่ได้ป้องกันซะด้วย ปกติเขาไม่เคยพลาดเลย เรื่องแบบนี้ ขนาดกับน้ำเพชรก็ป้องกันตลอด ถ้าเกิดยับเด็กนั่นไม่กินยาป้องกัน มีหวังได้อุ้มท้องลูกของเขาแน่ เขาจะทำยังไงดี ถ้าเธอคิดจับเขา คงจะจบเห่แน่ เขายังรักและคิดจะรอน้ำเพชร ทำยังไงเขาถึงจะได้คุยกับเธอโดยที่คนรอบข้างจะไม่สงสัย เพราะปกติคนสองคนก็ไม่ได้สนิทสนมกัน อยู่ดีๆ จะเรียกมาคุยก็คงจะแปลกๆแน่เลย

.

.

กว่าน้ำหวานจะลุกขึ้นมาได้ในตอนเช้า เธอปวดไปหมดทั้งตัวโดยเฉพาะใจกลางความเป็นสาว เธอเจ็บเหมือนตรงนั้นมันจะขาด แต่จำได้ว่าเมื่อคืนเข้าไม่ได้ป้องกัน เลยต้องรีบลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะขับรถไปร้านยาที่อยู่ไม่ไกลจากตัวไร่ เพื่อไปซื้อยาคุมฉุกเฉิน เธอไม่ได้ใสซื่อจนไม่รู้ว่าเขาทำอะไรกับร่างกายเธอบ้าง แล้วอีกอย่างก็ไม่ได้อยากท้อง เพราะจากที่เขาพูดเมื่อคืนนี้ เขาเองก็ยังรักแฟนเก่าอยู่ เธอไม่อยากใช้ข้ออ้างนี้จับเขา ให้เขาดูถูกเธอมากไปกว่านี้

“อ้าว! หวาน ไปไหนมาแต่เช้า ทำไมหน้าตาซีดเซียวแบบนั้น” คนเป็นแม่เอ่ยทักเด็กสาว เมื่อเห็นเธอปั่นจักรยานกลับมาด้วยท่าทีระโหยโรยแรง

“หวานไม่ค่อยสบายจ๊ะ เลยไปซื้อยามา แม่เป็นไงบ้าง ดีขึ้นรึยัง”

“ก็เรื่อยๆ มันนึกจะเวียนหัวก็เป็น เอ็งมาก็ดีขึ้นแล้ว งั้นเอาข้าวปลาไปให้พ่อเอ็งในไร่หน่อย แม่ทำเสร็จพอดี ไหวมั๊ย แม่จะไปทำความสะอาดบ้านให้นายหัวอีก”

แม่ถามย้ำเพราะเห็นเธอหน้าซีดๆ แต่เด็กสาวก็พยักหน้า ในเมื่อแม่เองก็มีงานต้องทำต่อ คงเป็นหน้าที่เธอ ที่จะเอาข้าวไปให้พ่อในไร่

“พวกมึง!!!! น้องหวานมาเว้ย เอาข้าวมาให้พี่เชิด” ลูกน้องเขาพูดพร้อมสะกิดกันจนนายหัวได้ยินเสียงก็หันไปมองด้วยคน วันนี้หน้าเธอซีดกว่าปกติ แถมยังไม่หันมามองทางนี้ไม่เหมือนกับทุกวัน ที่เขารู้ตัวว่าเธอแอบมองเขาอยู่ตลอด

“โคตรน่ารักเลย แต่ทำไมวันนี้ท่าเดินแปลกๆว่ะ”

“เดินแบบนี้ กูว่าโดนมาชัวร์” พยัคฆ์ที่ทนฟังไม่ไหวอีกต่อไป เอามือตบหัวลูกน้องคนละที พวกมันได้แค่ลูบหัวปอยๆ พลางคิดในใจ นายเป็นไรว่ะ ปกติไม่เคยสนใจ ลูกน้องจะพูดถึงใคร วันนี้ลงไม้ลงมือกับพวกเขาซะงั้น

น้ำหวานขาสั่นๆ เมื่อเห็นหน้าของชายหนุ่มคนที่พรากความบริสุทธิ์ของเธอไปตั้งแต่เมื่อคืน เธอพยายามที่จะไม่หันไปมองเขา แม้จะเจ็บส่วนใจกลางร่างกาย แต่ก็พยายามฝืนเดินลงไปเอาข้าวให้พ่อ ท่ามกลางสายตาของคนงานผู้ชายที่ชอบจ้องมองเธอเป็นปกติ

“เอ็งเป็นอะไร ไอ้หวาน ทำไมวันนี้หน้าตาซีดๆ” เชิดเห็นหน้าลูกสาวก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“หนูเวียนหัวนิดหน่อยจ๊ะ พ่อ งั้นหนูกลับเลยนะจ๊ะ”

เธอรีบบอกพ่อพร้อมกัดฟันข่มความเจ็บรีบเดินมาปั่นจักรยานกลับบ้าน โดยไม่ได้สนใจมองนายหัวเหมือนทุกวัน

“กูอิ่มแล้ว พวกมึงเก็บของให้เรียบร้อยด้วยนะ วันนี้กูไปธุระก่อน”

เมื่อเห็นเธอปั่นจักรยานเพื่อจะกลับบ้าน พยัคฆ์เห็นเป็นโอกาสดี ที่จะหาทางคุยกับเธอเรื่องเมื่อคืน เขาเลยรีบปลีกตัวออกมาจากในไร่ ฝ่ายลูกน้องก็ได้แต่งงๆ เพราะปกตินายหัวจะอยู่ทำงานเย็นนู้นแหละถึงจะเลิก

น้ำหวานปั่นไปได้ครึ่งทาง ก็โดนชายหนุ่มขับรถยนต์แล้วไปจอดอยู่ข้างหน้าเธอ เขาขวางชนิดที่ว่าเต็มถนนจนเธอจะเลี่ยงไปไหนก็ไม่ได้ เธอหยุดรถทันที เพราะนายหัวเดินลงมาจากรถ เธอหันซ้ายหันขวาเพราะยังกลัวกับสิ่งที่เขาทำกับเธอเมื่อคืน คิดจะหนีเขาแต่ไม่รู้หนีไปไหน หันมองซ้ายขวาสองข้างทางเป็นป่าอ้อย จึงได้แต่กุมหัวรถจักรยานแน่น จ้องมองชายหนุ่มที่เดินมาหาเธอด้วยสีหน้าทะมึงถึง

“รู้ใช่มั๊ย เมื่อคืนฉันแตกใน เธอคงไม่ใช่วิธีโง่ๆแบบนี้จับฉันหรอกนะ” ประโยคแรกที่ออกมาจากปากเขา เล่นเอาเธอหน้าชาด้วยความโกรธ รู้ว่าเขาไม่ได้รักเธอ แต่ไม่คิดว่าเขาจะมองเธอด้วยความคิดที่แย่แบบนี้

“หนูไปซื้อยามากินแล้วค่ะ ไม่ต้องห่วง” คำตอบของเธอทำเอาเขาผ่อนลมหายใจด้วยความโล่งอก โดยไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองแสดงออก ได้ทำร้ายจิตใจเธอขนาดไหน

“เป็นงานดีนี้ เอานี้ไป ฉันไม่อยากนอนกับใครฟรีๆ ค่าตัวของเธอ แล้วหวังว่าเธอจะไม่เอาเรื่องนี้ไปโพนทะนาบอกใคร” เขายัดเงินปึกใหญ่ใส่มือเธอ กะจากสายตาคร่าวๆ ก็คงจะหลายหมื่น จริงอยู่ที่ทั้งชีวิตเธอไม่เคยเห็นเงินมากขนาดนี้มาก่อนแต่เธอก็ไม่อยากได้เงินจากเขาแม้แต่บาทเดียว เธอมองเขาด้วยความโกรธปนน้อยใจก่อนจะปาเงินใส่หน้าอกเขา

“หนูไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว เก็บเงินของคุณไปเถอะ” เธอพูดจบน้ำตาก็ไหลพรากก่อนจะผลักเขาออกจากตัวด้วยแรงทั้งหมดที่มี แล้วรีบปั่นจักรยานกลับบ้าน เขาไม่ใช่เทพบุตรในฝันเหมือนในนิยายที่เธอเคยวาดไว้ แต่เป็นแค่ซาตานที่มาพรากความบริสุทธิ์ไปจากเธอก็เท่านั้น เธอปาดน้ำตาออกก่อนจะถึงบ้าน เก็บความอ่อนแอไว้ข้างใน ต่อให้หัวใจจะแตกสลายแค่ไหนก็ตาม เธอจูงจักรยานไปพิงไว้ข้างฝา ก่อนจะรีบขึ้นบ้าน ถาโถมตัวลงบนที่นอน กอดหมอนเอาไว้แน่น ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น