เกียร์รักไต้ฝุ่น

บทที่ 1 นัดหนุ่มมา ONS

เธอหยุดนิ่งราวกับถูกหยุดเวลาไว้ตรงนั้น เพ่งมองไปยังโต๊ะริมสุดที่อยู่ในมุมที่แสงสว่างส่องไปแทบไม่ถึง

เธอเคยได้ยินจากเพื่อนเวลาจะนัดใครสุ่มสี่สุ่มห้าระวังจะได้ผู้ชายไม่ตรงปก...

และเธอคิดว่าอีกฝ่ายดูไม่เหมือนคนในรูปแม้แต่นิดเดียว แม้ยังไม่ทันได้เห็นหน้าอีกฝ่ายก็ตาม แต่ถึงอย่างไรก็ช่างวันนี้เธอตัดสินใจดีแล้วที่จะทำเรื่องแบบนั้น

เธอโตพอจะเรียนรู้เรื่องพวกนี้ และการที่เธอตัดสินใจทำเรื่องอย่างว่าแบบแอบ ๆ ก็เพราะพี่ชายตัวดีของเธอไม่ยอมให้มีแฟนสักที เธอเลยต้องแอบทำเรื่องพวกนี้โดยการนัดใครสักคนนี่แหละ

อ้อ... แฟนน่ะต่อให้พี่ห้ามแต่ถ้าเธอคิดจะมีก็ไม่มีใครห้ามเธอได้ แต่ไอ้คนที่เธอกำลังจะเป็นแฟนด้วย มันดันไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นก่อนนี่สิ

เธอเลยต้องหาใครมาทดแทน จะใครก็ช่างในตอนนี้

ถ้าเธออยาก... ใครก็ห้ามไม่ได้ทั้งนั้นแหละ เธออยากลอง อยากเรียนรู้เรื่องพวกนี้บ้าง และวันนี้ต่อให้เขาคนนั้นไม่ตรงปกอย่างรูปโปรไฟล์เธอก็จะปิดตาทำให้มันจบ ๆ ไป

ถือเป็นประสบการณ์ SEX ที่เธอตัดสินใจเอง จะดีหรือไม่ดีเธอก็พร้อมรับในตอนนี้

"เอาละ ไม่เป็นไร จะใครก็ช่างมัน" เธอสูดหายใจเข้าปอดอย่างหนักเพื่อเรียกขวัญให้ตัวเอง อย่างน้อยเขาก็ยังมาตามนัดของเธอ

ว่าแล้วก็รีบสาวเท้าเดินไปยังโต๊ะริมสุด ยิ่งเดินเข้าไปใกล้มากเท่าไรกลิ่นอายความดุดันก็ยิ่งแผ่ออกมาจากตรงนั้น เธอเพิ่งจะสังเกตว่าตรงจุดนั้นแทบไม่มีใครที่นั่งอยู่นอกจากเขา

ควันบุหรี่ลอยคละคลุ้งอยู่รอบตัวของอีกฝ่าย จนเธอไม่แน่ใจว่าตัวเองคิดถูกหรือคิดผิด ที่นัดคนในโลกโซเชียลมาทำเรื่องอย่างว่า

จวบจนปลายเท้าของเธอไปหยุดอยู่ข้างโต๊ะของอีกฝ่าย กลิ่นหอมบางอย่างลอยออกมาจากตัวเขา พร้อมกับกลิ่นควันบุหรี่ที่ลอยเข้ามาในจมูกของเธอ

คนตัวเล็กทอดมองเสี้ยวหน้าของอีกฝ่ายที่ยังคงอยู่ภายใต้ฮู้ดสีดำ เขาเหมือนจะยังไม่ได้สนใจการมาถึงของเธอ และยังคงอัดควันบุหรี่เข้าปอดต่อ

"ขอโทษที่มาช้านะคะ พอดีฉันทำโทรศัพท์ตกแตก เลยติดต่อคุณไม่ได้น่ะค่ะ"

อีกฝ่ายเมื่อได้ยินเธอพูดก็ถึงกับชะงักการสูบบุหรี่ ก่อนที่ใบหน้าที่อยู่ภายใต้ฮู้ดนั้นจะเงยขึ้นมองเธออย่างช้า ๆ

อึก !

และใช่ นั่นคือเสียงกลืนน้ำลายของเธอเมื่อได้สบตากับอีกฝ่าย ต่อให้ตอนนี้เธอจะมองเห็นใบหน้านั้นไม่ชัด แต่ก็พอเดาออกว่าอีกฝ่ายกำลังเงยหน้ามองเธออยู่

"นั่งลงก่อนสิ" เสียงทุ้มต่ำของอีกฝ่ายดังขึ้น และนั่นก็ทำให้คนตัวเล็กถึงกับประหม่า...

ไม่ใช่แค่เสียง แต่เป็นลักษณะทางกายภาพของเขาในตอนนี้ ในคราแรกที่มองเขาจากระยะไกล ก็พอจะดูออกว่าอีกฝ่ายร่างกายกำยำมาก แต่เมื่ออยู่ใกล้กันในตอนนี้ เธอเห็นได้ว่ารูปลักษณ์เขาตัวใหญ่และสูงกว่าเธอมากแค่ไหน

กลิ่นกายความดุดันยังคงแผ่กระจายอยู่รอบตัวอีกฝ่าย เธอสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างหนักก่อนจะนั่งลงในฝั่งตรงกันข้าม ตรงนี้สลัวมาก เธอแทบไม่เห็นหน้าของอีกฝ่ายเลย

ฝ่ามือหนาของเขาขยี้บุหรี่ลงบนโต๊ะจนไฟตรงส่วนปลายนั้นดับลง ก่อนที่เขาจะเอื้อมมาหยิบแก้วเปล่าที่วางไว้บนโต๊ะมาวางตรงหน้าเธอ พร้อมกับเอ่ยถามอีกครั้ง

"ดื่มไวน์หรือเหล้า" น้ำเสียงนั้นดูสบาย ๆ แต่ผิดกับเธอที่ฝ่ามือชื้นเหงื่อไปหมด เธอกำลังตื่นเต้น ไม่ใช่ว่าจะต้องมีเซ็กซ์กับอีกฝ่าย แต่เธอค่อนข้างกังวลกับรูปลักษณ์ของเขาที่ดูเหมือนจะ 'ใหญ่' ไปทุกส่วน

แค่มือเขาก็แทบจะกุมใบหน้าเธอมิดแล้ว...

"ฉันไม่ดื่ม..." เธอเอ่ยเสียงแผ่ว พลางส่ายหน้าให้เขาเบา ๆ

แต่อีกฝ่ายกลับรินน้ำสีแดงลงในแก้วให้กับเธอเสียอย่างนั้น

"คงดื่มไวน์เป็นนะ เหล้าคงแรงไปสำหรับผู้หญิง"

นี่เขาหน้ามึนเหรอ ? อีกฝ่ายแทบจะไม่ได้สนใจคำปฏิเสธของเธอด้วยซ้ำ และเมื่อเขาเห็นว่าเธอไม่ยอมยกแก้วนั้นขึ้นดื่ม ก็เปลี่ยนเป็นพิงแผ่นหลังกว้างกับพนักโซฟาหนังราคาแพง

เธอหรี่ตาเล็กน้อยเมื่อแสงสปอตไลต์สีขาวนวลสาดส่องมายังใบหน้าเธอชั่วขณะ มันเป็นเพียงเสี้ยววินาทีที่แสงนั้นปาดไล้ใบหน้าสวยของเธอ

คนตัวเล็กได้ยินเสียงหัวเราะอย่างชอบใจของอีกฝ่าย ซึ่งก็ไม่อาจทราบได้ว่าเขาหัวเราะอะไร หรือหน้าเธอมีอะไรติดอย่างนั้นเหรอ ?

แต่ไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยถาม อีกฝ่ายกลับชิงพูดขึ้นตัดหน้าเธอ

"ชื่ออะไรเหรอ" เขายกแก้วสีอำพันที่อยู่ตรงหน้าขึ้นจรดริมฝีปาก สายตาคู่คมภายใต้เสื้อฮู้ดสีดำยังจ้องมายังใบหน้าเธอ

"เรน่า..." เธอตอบเขาอย่างไม่มีทางเลือก และเมื่อคิดว่าจะถามชื่อเขาเช่นเดียวกัน แต่คนตัวโตกว่ากลับเอ่ยขัดขึ้นอีกครั้ง

"อายุล่ะ"

คนตัวเล็กถึงกับต้องถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ไหนตอนคุยกันในแชตเขาเป็นคนบอกเองว่าไม่ชอบให้ถามเรื่องส่วนตัวอะไรมาก เพราะนัดมาทำเรื่องอย่างว่าแค่ครั้งเดียว ไม่จำเป็นต้องรู้รายละเอียดของกันและกันมากเกินไป

แต่นี่เขาถามเธอทั้งชื่อ ทั้งอายุเลย

"20 ปี..." เธอตอบเขาไป แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเขาจะอยากรู้ไปทำไม "คุณถามฉันทำไมคะ"

"ก็... ตัวเล็กมาก นึกว่ายังไม่ 18"

เขาจะพูดหรือคิดแบบนั้นก็คงไม่แปลก เพราะรูปร่างระหว่างเธอและเขามันต่างกันมาก เขาดูสูงใหญ่และเต็มไปด้วยมัดกล้าม แต่เธอสูงแค่ 163 เซนติเมตร ขนาดนั่งตรงนี้เธอยังต้องเงยขึ้นมองอีกฝ่ายเลย

อีกอย่าง... เขาตัวใหญ่กว่าเธอเกือบสองเท่าเลย ทั้งสูง ทั้งใหญ่ มันดูดุดันจนเธอประหม่าไปหมด กลิ่นที่ลอยออกมาจากตัวเขาหอมมาก แต่ก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายความอันตรายที่เธอก็อธิบายไม่ได้ว่าคืออะไร แต่ก็อยากลิ้มลองดูสักครั้ง

"กลัวจะพรากผู้เยาว์เหรอคะ" เธออดที่จะพูดแหย่ไม่ได้เช่นเดียวกัน และคำพูดของเธอก็เรียกเสียงหัวเราะในลำคอของอีกฝ่าย

"หึ"

เหล้าในขวดพร่องลงไปเกือบครึ่ง ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรกันอีก เขาทำเพียงแค่ดื่มเหล้า และใช้สายตาคู่คมสำรวจไปตามผิวขาว ๆ ที่โผล่พ้นเดรส

ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือเปล่าที่ใส่เดรสเกาะอกสั้น ต่อให้ดวงตาเขาจะอยู่ภายใต้ฮู้ดนั้น แต่เธอก็มองออกว่าอีกฝ่ายกำลังจ้องมายังหน้าอกของเธอที่โผล่พ้นขอบชุดอย่างหมิ่นเหม่

อาการหน้าแดงมันแสดงขึ้นมา ยิ่งสายตานั้นจู่โจมอย่างไม่ปกปิด ก็ยิ่งทำให้เธออาย...

ไม่รู้ว่าอายอะไร แต่ตอนนี้เธอเขินสายตาเขาจนต้องเอื้อมมือมาดึงเสื้อของตัวเองขึ้นเล็กน้อย แต่… เธอไม่ควรอายสิ !

ใช่ ! มันต้องเป็นอย่างนั้น เพราะเดี๋ยวคงไม่ใช่แค่นี้ที่เขาจะได้เห็น แต่เป็นทั้งร่างกายของเธอต่างหาก

"นี่คุณคะ..." เธอเรียกเขาอีกครั้ง เมื่อคิดว่าไม่ควรจะเสียเวลากันอีก เพราะในตอนนี้เธอนั่งดูเขาดื่มเหล้ามาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว

"..." อีกฝ่ายหลุบตามองเธออีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเธอเรียกเขา

"เราเริ่มกันเลยไม่ได้เหรอ"

เมื่อเขาเอ่ยคำพูดนี้ออกมา คนตัวเล็กถึงกับกัดริมฝีปากล่างของตัวเองเบา ๆ เธอแค่อยากเริ่ม และอยากให้มันผ่านพ้นไปเร็ว ๆ

แต่คำพูดที่ได้จากอีกฝ่ายนั้น...

"เริ่มอะไรงั้นเหรอ"

น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยถามออกมา และนั่นก็ทำให้เธอถึงกับหน้าตึง

นี่เขาล้อเล่นอย่างนั้นเหรอ ? ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนทักหาเธอถี่ ๆ ให้รีบมาหา แต่พอเธอมาถึงโต๊ะเขากลับทำตัวไม่รู้ไม่ชี้เนี่ยนะ ? ให้ตายเถอะ เชื่อเขาเลย

"คุณอย่ามาเฉไฉทำเป็นไม่รู้ได้ไหมว่าเราสองคนนัดกันมาทำอะไร"

เพราะอีกฝ่ายดูนิ่งสงบ มันยิ่งทำให้อารมณ์เธอสูงปรี๊ด หน้าแดงเพราะการทำตัววางเฉยไม่สะทกสะท้าน

"นัด ?" เขาวางแก้วเหล้าลง ก่อนจะเอียงคอมองเธอ

นี่เขาจะทำเป็นงงแบบนี้ไม่ได้นะ เพราะเธอกับเขานัดกันแล้ว อีกอย่างเธอจ่ายค่าห้องไปแล้วด้วย อย่าให้เธอต้องเสียค่าห้องแบบเปล่าประโยชน์ได้ไหม !

"กวนประสาทจัง..." เธออดที่จะพึมพำออกมาไม่ได้

"..." และดูเหมือนอีกฝ่ายจะยังคงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

เขาไม่รู้เหรอว่ามันเสียเวลา ไม่พร้อมก็ไม่ควรตอบตกลงเธอตั้งแต่แรกปะ เขาจะรู้ไหมว่ากว่าเธอจะขอพี่ชายออกมาเที่ยวได้ต้องใช้ความพยายามแค่ไหน

"ถ้าคุณไม่พร้อมก็ควรบอกฉันตั้งแต่แรก ไม่ใช่ว่านัดกันแล้วมาทำตัวไม่รู้ร้อนรู้หนาวแบบนี้ ถ้ารู้ว่าคุณ 'อ่อน' ไม่กล้าทำเรื่องบนเตียงตั้งแต่ตอนคุย ฉันนัดคนอื่นที่กล้ามากกว่าคุณไม่ดีกว่าเหรอ"

คนตัวเล็กหน้าแดงจัด ฝ่ามือเผลอกำแน่น ทั้งโมโหทั้งเจ็บใจ แบบนี้เธอโดนหลอกหรือเปล่า อีกฝ่ายเหมือนหาเพื่อนดื่มเหล้า แต่เธอไม่ได้มาดื่ม เธอมาเพื่อจุดประสงค์เดียวคือหาคู่นอน !

ในเมื่อเขาเป็นให้ไม่ได้เธอก็คงต้องกลับ

"อ่อน ?" อีกฝ่ายเลิกคิ้วพลางเอ่ยถามเสียงแผ่ว แต่เธอไม่มีเวลามาต่อปากต่อคำกับเขา

"งั้นฉันขอตัวแล้วกันนะคะ พอดีไม่ได้มีเวลาว่างมากพอจะมานั่งเล่นดินเล่นทรายแบบนี้" เธอพูดจบก็คว้ากระเป๋าของตัวเองขึ้นก่อนจะเดินออกจากโต๊ะ แต่ไม่ทันที่จะได้ก้าวออกไปไหน ฝ่ามือหนากลับเอื้อมมาจับข้อมือของเธอเอาไว้ ก่อนจะกระตุกจนคนตัวเล็กถลาไปนั่งทับลงบนตักแกร่งของเขา

หมับ !

"อ๊ะ..." เธออุทานเสียงหลง เพราะไม่ทันได้ตั้งตัวกับการจู่โจมที่รวดเร็วของอีกฝ่าย ในตอนนี้เธอนั่งอยู่บนตักของเขา ฝ่ามือหนาเปลี่ยนจากกอบกุมข้อมือเธอ แปรเปลี่ยนไปวางอยู่บนเอวเล็ก

กลิ่นหอมที่เจือปนกับกลิ่นบุหรี่ของเขาแตะลงบนปลายจมูก ใบหน้าหล่อที่อยู่ภายในฮู้ดก้มลงมองเธอในระยะใกล้จนลมหายใจอุ่นร้อนปัดเป่าลงมายังสันจมูกของเธอ

ในวินาทีนั้นเธอเผลอกลั้นหายใจโดยอัตโนมัติ ตอนอยู่ห่างเขาดูอันตราย แต่เมื่ออยู่ใกล้กันเพียงแค่ลมหายใจคั่นกลาง ก็ยิ่งรับรู้ได้ถึงกลิ่นอายความดุดันจากอีกฝ่าย ยิ่งฝ่ามือเขาที่จับอยู่บนเอวของเธอ เหมือนจะกดลงมาจนเธอสะดุ้งตัวเล็กน้อย เธอเม้มริมฝีปากเพื่อข่มความประหม่าที่ปะทุอยู่ในอก

"มาพูดจาหยามกันแบบนี้แล้วจะหนี ?"

เขาเอ่ยเสียงแผ่ว จงใจพ่นลมหายใจออกมารินรดใบหน้าของเธอ ในตอนนี้เธออยากผลักตัวเขาออก แต่ร่างกายมันกลับต่อต้านขึ้นมาเสียอย่างนั้น

"ก็ฉันไม่อยากเสียเวลา..." เธอพึมพำเสียงแผ่วก่อนจะเบือนหน้าหนีลมหายใจอุ่น ๆ จากอีกฝ่าย แต่ก็เป็นเขาที่ใช้เรียวนิ้วยาวอีกข้างมาจับปลายคางของเธอให้หันไปสบตากับเขาในความมืด

"ของขาด ?" เสียงทุ้มต่ำของอีกฝ่ายดังขึ้น

"ฮะ ?"

เธอถึงกับเหวอกับคำพูดของเขา แต่ไม่ทันที่จะได้พูดประโยคอื่น เขากลับเอ่ยขึ้นอีกครั้ง และเป็นคำพูดที่ทำให้เธอร้อนผ่าวไปทั้งตัว

"ถ้าของขาด งั้นเดี๋ยวสนองให้ถึงใจเลย อุตส่าห์มาเสนอให้ถึงที่ แต่รับให้ไหวก็แล้วกัน พอดีฉันเองก็ของขาดมานาน"

"...!!"