ด้านชินที่พาธามไทออกมาก็ประคองเพื่อนไปจนถึงหน้าลิฟต์อย่างทุลักทุเล เพราะมันตัวหนักมาก
“อื้อ..ไอ้ชิน พาฉันไปหาเจด้าที ฉันไม่ไหวแล้ว...” ธามไทบอกไปแล้วเอามือจับคอเสื้อของเพื่อนหนุ่มไปแบบขอร้องเพราะตอนนี้เขารู้สึกต้องการเจด้ามาก
“เออๆ รอเจไดมันมาก่อน เมื่อกี้มันบอกฉันว่าณิชากับเจด้าพากันมามานอนที่โรงแรมนี้แล้ว...แกอดทนไว้ก่อนนะโว้ย...” ชินพูดไป เพราะเจไดบอกเขาตอนที่ณิชาโทรมา
“ห้ะ...เจด้าอยู่ที่นี่เหรอ แกพาฉันไปหาเจด้าหน่อย...ฉันทรมานจะตายอยู่แล้ว...อือ...” ธามไทพูดไปก็เอามือบีบท่อนเอ็นของเขาแรงๆเพื่อให้มันบรรเทาความทรมานนี้
“เจได แกรีบมาหน่อยสิวะ...ไอ้ธามมันไม่ไหวแล้วนะโว้ย...” ชินร้องเรียกเจไดไป แล้วเจไดที่กำลังเดินออกมาจากห้องพัก ก็รีบวิ่งตามเข้ามาหาเขาทั้งสอง
“มันเป็นยังไงบ้างวะ...ไอ้ธาม..แกไหวไหมวะ เดี๋ยวฉันจะพาแกไปส่งโรงพยาบาล...” เจไดพูดไปแล้วเอามือจับไหล่ของเพื่อนหนุ่มแบบเป็นห่วง
