เวลาแห่งความสุขช่างผ่านไปรวดเร็วเพียงแค่หายใจออก ฉันควรดีใจที่จะได้เจอพี่สาวตัวเอง แต่ทำไมถึงได้รู้สึกกระวนกระวาย ปวดหัว มวนท้องไปหมดตอนรู้ว่าอีกเพียงไม่กี่นาทีเธอจะปรากฏตัวตรงหน้า
วันนี้พี่บลูเพิ่งกลับมาถึงเมืองไทย เครื่องลงไปเมื่อประมาณครึ่งชั่วโมงก่อน ฉันมารับเธอที่สนามบินตรงประตูทางออกกับนิชา ซึ่งรายนั้นขอไม่ตามเข้ามาข้างในด้วยเพราะไม่ชอบที่คนพลุกพล่านมากเกินไป
ไม่รู้เพราะตื่นเต้นหรืออะไร ฉันเดินวนไปมา ประคองมือสั่น ๆ ของตัวเองไว้ ภาวนาในใจว่าเธอจะมากับสามีที่เพิ่งแต่งงานกันไป แต่พอร่างสูงสะโอดสะองเดินมาพร้อมกระเป๋าเดินทางเพียงหนึ่ง ไร้เงาสามีชาวต่างชาติของเธอ หัวใจฉันถึงได้เริ่มชาหนึบขึ้นมาทันที
พี่บลูกวาดสายตาไปทั่ว พอเจอฉันเธอก็โบกมือส่งยิ้มกว้างด้วยความดีใจ เธอวิ่งตรงปรี่มาหา สวมกอดฉันแรง ๆ
“คิดถึงจัง ยัยโง่น้องพี่” มือสวยลูบหัวฉัน เสียงเธอสั่นเครือเล็กน้อยตอนพูด
“อื้อ คิ
