คุณพราวฟ้ากำหมัดแน่น พูดเสียงลอดไรฟันอย่างน่ากลัว เธอไม่แม้แต่จะมองฉัน เอาแต่จ้องหน้าคุณบีสต์เหมือนจะฆ่าจะแกงกันให้ได้ ส่วนชายที่เข้ามาป่วนงานหาสนใจไม่ เขายังลอยหน้าลอยตาเล่นผมฉันเหมือนไม่รู้สึกรู้สากับอะไรทั้งสิ้น
“เหนื่อยไหมครับ” ไม่เคยรู้สึกชินกับคุณบีสต์ในเวอร์ชันนี้ เขาทำให้ฉันกลัวและชอบใจในเวลาเดียวกัน
แน่นอนว่าชอบตอนเขาทำดีด้วย พูดจาสุภาพน่ารัก ไม่ออกคำสั่งเหมือนเช่นทุกครั้ง แต่ความสุภาพของเขามันแฝงมาด้วยบางอย่าง บางอย่างที่น่าจะเกี่ยวข้องกับครอบครัวหรือคนใกล้ตัว ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าจะหาคำตอบว่ามันคืออะไรได้ในเร็ววันนี้
หวังเช่นนั้น
“ไม่ค่ะ” ตอบกลับไปด้วยเสียงแผ่ว ไม่ลืมเหลือบมองปฏิกิริยาของคุณพราวฟ้าไปด้วย
เธอหลับตาลงกำหมัดเสมองไปทางอื่น เพียงไม่นานก็หันกลับมายังเราส่งยิ้มที่มองจากสี่แยกก็ดูออกว่าเสแสร้งให้ หลังจากกำจัดอารมณ์กรุ่นโกรธไปจนหมดสิ้น
“จะมาทำไมไม่บอก พี่จะได้เตรียม
