จากสัปดาห์กลายเป็นเดือน ในห้องกว้างแห่งนี้ว่างเปล่าไร้เงาของลูกนกตัวน้อย ๆ ชื่อว่าไวต์เดินลอยชายไปมาด้วยเสื้อผ้าชุดนอนน่ารัก ๆ ของเธอ มันเงียบและสงบ ทำผมรู้สึกว่าในชีวิตเหมือนขาดอะไรบางอย่างไป ซึ่งพอมานั่งทวบทวนดูแล้ว ผลออกมากลายเป็น ‘เพราะไม่ได้ยินเสียงหวาน ๆ ของเธออีก’ มันเลยส่งผลให้บรรยากาศเงียบเหงา แม้จะมีไอ้หมอโรคจิตเข้ามาดื่มเป็นเพื่อนเกือบทุกวันก็ตาม
นี่ผมกำลังคิดถึงเธออยู่หรือเปล่านะ คงไม่ใช่หรอกมั้ง
“ช่วงนี้หงอยเก่งนะมึง” เบสท์วางแก้วบรรจุแอลกอฮอล์สีอำพันลงบนโต๊ะเสียงดัง เอนหลังพิงพนักโซฟา หรี่ตามองผมอย่างจับผิด “ไม่เที่ยวผู้หญิง ไหนจะนั่งแดกเหล้าทุกวันเหมือนคนอกหัก คิดถึงน้องเขาล่ะสิ”
“ไม่ได้คิดถึง”
ทว่าผมกลับมองหาเธอทุกครั้งที่กลับเข้าห้อง เฝ้ารอวันที่เธอจะวิ่งมาต้อนรับหน้าประตูด้วยรอยยิ้มสดใส ทักทายด้วยน้ำเสียงหวาน ๆ อีกครั้ง มันทำให้หายเหนื่อยจากกิจกรรมต่าง ๆ ได้ไม่น้อยเมื
