“...!” เขามัน…น่าตีมาก ชอบมาไม่ให้ซุ่มให้เสียงตลอดเลย “ตกใจหมดเลยค่ะ”
“โทษที พอดีเห็นคุณหยุดหน้าประตูห้องผม มีอะไรจะคุยหรือเปล่า”
“ไม่มีค่ะ แค่สงสัยว่า…”
“ผมไม่สบายน่ะเลยไม่ได้ไปรับ”
พอเขาพูดอย่างนั้นเลยเงยหน้ามองสบตาชายตัวสูง
คุณบีสต์ยังอยู่ในชุดนอน ผมเขายุ่งเหยิงไม่เป็นทรงไม่เหมือนเช่นทุกวัน ใบหน้าขาวซีด ปากที่เคยสีสดเองก็เช่นกัน ที่สำคัญฉันสัมผัสได้ถึงไอความร้อนจากร่างกายเขา เพราะเรายืนห่างกันไม่มาก
ไวกว่าความคิด ฉันยืดตัวขึ้นวางทาบทับหลังมือลงบนหน้าผากกว้างอย่างลืมตัว เขามีสีหน้าตกใจเล็กน้อยตอนฉันแตะ แต่ก็ไม่ได้ปัดป้องหรือเบี่ยงหลบแต่อย่างใด พลันผิวสัมผัสกันถึงได้รู้ว่าคุณบีสต์ตัวร้อนมาก ประคองสติยืนคุยกับฉันได้นี่นับว่าเก่งสุด ๆ แล้ว
“เข้าไปพักผ่อนดีกว่านะคะ คุณตัวร้อนมากเลย”
“กำลังจะเข้าไป แต่เห็นคุณยืนอยู่เลยทัก”
เพราะฉันเหรอที่ขัดขวางการพักของเขา นี่เราทำตัวไร้ประโยชน์อีกแ
