เนื่องจากตอนบ่ายเราไม่มีเรียนฉันจึงกลับคอนโดฯ กับคุณบีสต์ เขาส่งถึงห้อง เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ทำเหมือนจะออกไปไหนสักแห่ง ทว่าร่างสูงกลับหยุดมองฉันที่จ้องเขาไม่ยอมละสายตา เขาเดินเข้ามาหา ทิ้งตัวลงนั่งข้างกัน โดยทิ้งระยะห่างไม่ไกลมากนัก
“มีเรื่องอะไรอยากถามผมหรือเปล่า”
“ไม่มีค่ะ” ส่ายหัวเป็นคำตอบไป ทั้งที่ในใจมีมากกว่าล้านแปดคำถาม
“อยากรู้อะไรก็ถาม”
“ไวท์มีสิทธิ์ถามคุณบีสต์ได้ใช่ไหมคะ”
“ถ้าไม่ใช่คำถามไร้สาระ ผมจะตอบ”
แสดงว่าฉันสามารถถามเขาได้สินะ แม้ในใจจะยังหวั่นเกรงและกลัวว่าถ้าทำเขาไม่พอใจแล้วเฉดหัวทิ้งกลางทางจะทำอย่างไร แต่ความสงสัยมากมายมันล้นทะลักเกินกว่าจะเก็บไว้ได้ ฉันจึงตัดสินใจเอ่ยปากหวังได้คำตอบดี ๆ สักข้อ
“คุณบีสต์กำลังเล่นอะไรอยู่เหรอคะ ทำไมบอกเพื่อนไวท์ว่าเราเป็นแฟนกัน ไหนจะเรื่องแต่งงานอีก”
“ไม่มีอะไรสำคัญหรอก ไม่ต้องเก็บมันมาใส่ใจ แค่ทำตัวว่านอนสอนง่าย เป็น
