ฉันเหนื่อยกับคชาถึงขนาดถอนหายใจเสียงดังให้เขาได้ยินมัน ไม่อยากบอกไปตรง ๆ ว่าเริ่มรำคาญ ฉันยังหวังว่าเขาจะกลับมาเป็นคนเดิม ไม่ได้เป็นไอ้ขี้แซะเช่นตอนนี้
“เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะไวท์ ไปเจอกันที่ไหน อะไร ยังไง พิมอยากรู้” แม้น้ำเสียงจะไม่จริงจังมากนัก แต่กลับรับรู้มันได้ว่าพิมพิศกำลังคาดคั้นเอาความจริงจากฉันอยู่
“มันเป็นเรื่องบังเอิญน่ะ หมายถึงบังเอิญเจอกัน”
ไม่ได้อยากจะบอกเพื่อน ๆ ว่าฉันคิดฆ่าตัวตายถึงขั้นไปนั่งหย่อนขาบนสะพานแขวนแล้วคุณบีสต์ช่วยเอาไว้หรอกนะ ฉันไม่อยากกลายเป็นคนขี้แพ้ในสายตาพวกเขา ทั้งไม่ต้องการได้ยินคำพูดร้าย ๆ จากปากคชาเพิ่มความรู้สึกแย่ ๆ ใส่หัวตัวเองอีก
“ตอนไหนเหรอ จำได้ว่าช่วงปิดเทอมแกยังหางานทำอยู่นี่” คชาย่นคิ้วใส่ “หรือว่าอับจนหนทางถึงขนาดไปขายตัว…”
“หุบปากไปซะคชา เราทนฟังเธอพูดไม่ไหวแล้วนะ!” ทุกคนสะดุ้งไม่เว้นแม้แต่ฉัน นิชาพูดทั้งตบโต๊ะเสียงดัง มือกำหมัดแน่น เธอหาย
