การกลับมาเรียนอีกครั้งด้วยสภาพไม่เต็มร้อยทำฉันหัวตื้อไม่น้อยเกือบฟุบหลับบนโต๊ะอยู่หลายรอบ แต่สุดท้ายก็อดทนอดกลั้นผ่านมาได้กระทั่งหมดเวลาไป
เราย้ายมานั่งตรงโรงอาหารแทนหลังออกจากห้อง ตอนนี้อยู่ในช่วงพักเที่ยงและดูเหมือนว่าช่วงบ่ายทำท่าไม่มีเรียนเลยได้โอกาสทำตัวเอื่อยเฉื่อย นั่งฟังพิมพิศนินทาคนโน้นคนนี้กับคชาอย่างออกรสออกชาติ
เมื่อก่อนฉันคงกระโดดลงไปร่วมในวงสนทนา มาตอนนี้กลับกลายเป็นว่าเอาแต่นั่งเท้าคางฟังพวกนั้นแทน รู้สึกได้เลยว่าตัวเองเปลี่ยนไปแค่ไหน แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นมันเลยสักนิดนอกจากนิชาที่คอยสะกิดถามทุกสิบนาทีว่าฉันยังโอเคดีหรือเปล่า แม้เธอจะนั่งอ่านหนังสืออยู่ก็ตามที
“อุ๊ย!” คชาอุทานเสียงเบา ทำเราสอง (หมายถึงฉันกับนิชา) หันขวับไปมองเขาทันที
“อะไรเหรอ”
คนถามคือนิชา เพราะฉันไม่อยากพูดคุยกับคชามากนัก รู้อยู่แล้วว่าน่าจะถูกตอกกลับมาด้วยน้ำเสียงและคำพูดเหน็บแนม ทำไมจะต้องเอาตัวเข้าไ
