“ไอ้ปีศาจ!” เขาก้าวยาว ๆ เข้าหาพร้อมกับเงื้อหมัดขึ้นเพื่อชกหน้าผม
“อ๊ะ ๆ อย่านะครับอาจารย์ เดี๋ยวภาพลักษณ์เสียหมด ถูกไล่ออกไม่รู้ด้วยนะ” เขาชะงักไปตอนได้ยินมัน “เพราะนี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่คุณเหลือ เกาะมันไว้ให้แน่นกว่านี้สิครับคุณพีรพัฒน์”
เสียงขบกรามดังขนาดผมยืนห่างยังได้ยิน พีรพัฒน์ลดหมัดลง จ้องหน้าผมด้วยความอาฆาตแค้น ตอนนี้หัวเขาคงเดือดระอุเหมือนเตาปฏิกรณ์ ทว่ากลับทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากกดอารมณ์เอาไว้ให้ลึกสุดเท่าที่จะทำได้
แม้เป็นเพียงแค่การกวนประสาทเล็กน้อย แต่การได้เห็นชายตรงหน้าดิ้นทุรนทุรายทำอะไรไม่ได้นอกจากข่มอารมณ์โกรธไว้ มันโคตรจะสะใจเลยล่ะ
“ฉันมีสอน แกจะไปไหนก็ไป” เหมือนเขาจะทำใจได้แล้วจึงพูดไล่แกมบอกลา
“มีสิทธิ์ไล่คนจ่ายเงินเดือนด้วยอย่างนั้นเหรอครับอาจารย์”
“พริชช์ วันนี้พี่ขอ”
“แล้วเมื่อก่อนตอนผมขอพี่ พี่เคยให้ได้หรือเปล่าล่ะ!” เสียงผมดังขึ้น แน่นอนว่ามันทำให้เราเป็นที่ส
