ในสายตาผมตอนนี้ ไม่ว่ายัยตัวเล็กของผมจะทำอะไร จะขยับไปไหน พูดอะไรมันก็น่ารักไปหมด ทำผมอดยิ้มไม่ได้สักครั้ง วันนี้ตั้งแต่ตื่นมาคงเป็นวันที่ผมยิ้มบ่อยสุดตลอดชีวิตแล้วมั้ง
เธอเข้ามาทำให้โลกผมสดใสขึ้นจริง ๆ
ยกมือลูบหัวไวต์เบา ๆ ใช้ปลายนิ้วสัมผัสเส้นผมสีดำขลับนุ่มมือ
“พี่รักหนูนะครับ ถึงจะรู้ตัวช้าไปบ้าง แต่พี่ดีใจนะที่รู้ก่อนเสียหนูไป”
จุ๊บ!
ไวต์ยืดตัวขึ้นจุ๊บริมฝีปากผม ใบหน้าเธอยังคงแดงซ่าน เขินอาย หากแต่ใจกล้าตอบกลับคำบอกรักด้วยการกระทำเล็ก ๆ
“หนูก็รักพี่ค่ะ รู้ตัวนานแล้ว แล้วก็โดนปฏิเสธมาตลอดด้วย” ไม่มีแววน้อยใจ เธอฉีกยิ้มอ่อนโยน ก่อนซุกซบตรงอกผม
“ตรงนี้ของพี่พริชช์” นิ้วชี้เรียวสวยจิ้มตำแหน่งหัวใจผม “รู้สึกกับไวต์แล้วใช่ไหมคะ”
“ถ้าอยากรู้ก็ฟังเสียงหัวใจสิครับ ได้ยินไหมว่ามันเต้นแรงแค่ไหน”
เธอทำตามอย่างว่าง่าย แนบหูตรงตำแหน่งหัวใจ ค้างมันไว้แบบนั้นนาน ก่อนผละออกจ้องมองใบหน้
