“บอกพี่ได้ไหมว่าทำไมงานถึงโดนแคนเซิล” คนตัวใหญ่ที่ง่วนอยู่กับการชงกาแฟดื่มเองถาม มือเขายังสาละวนหยิบนู่นนี่ไปเรื่อย คิ้วเข้มขมวดแล้วขมวดอีกอย่างคนอารมณ์เสีย ไหนจะเสียงจิ๊จ๊ะตามมาบ้างในบางครั้ง
ทั้งที่ตัวเองทำอาหารเป็น แต่แค่ชงกาแฟ ทำไมเขาถึงได้ดูงุ่นง่านจังนะ
อดทนมองต่อไปไม่ไหว เลยลุกขึ้นแย่งแก้วจากมือใหญ่มาจัดการชงกาแฟให้เขาเอง
เหมือนคุณบีสต์จะพอใจเป็นอย่างมาก เขาส่งเสียงครางในลำคอ ลูบหัวฉันแล้วเดินหนีไปเอนตัวรอบนโซฟาอย่างสบายอารมณ์
นี่อย่าบอกนะว่าที่ทำเหมือนชงกาแฟไม่เป็นเพราะต้องการให้ฉันทำให้
เจ้าเล่ห์นักนะ
“พี่แพรบอกว่าเจ้าของงานได้คนเหมาะสมกว่าค่ะ” ยื่นแก้วกาแฟหอมกรุ่นให้คนตัวใหญ่ ทิ้งตัวลงนั่งห่างจากเขาเล็กน้อย แต่ไม่ไกลมาก เพราะรู้ว่าคุณบีสต์ต้องดึงตัวเองเข้าใกล้แน่ ฉันไม่ชอบโดนฉุดกระชากเท่าไรนัก
“พิมพิศ…” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยแผ่วเบา ราวกับว่าเขารู้อยู่แล้วว่าใครกันทำฉันเส
