“ไวต์”
ผมผลักเธอออก จากเด็กดีตอนนี้กลายเป็นเด็กขี้ยั่วปรือตาฉ่ำวาวมองผม ริมฝีปากแดงจัดเผยออ้อนวอนเหมือนขอจูบอีกครั้ง ทั้งครางหงิง ๆ เหมือนลูกหมายังไม่หย่านม
“พอ” ควรเดินหนีไปเสียตอนนี้เดี๋ยวนี้ แต่ที่ทำกลับโอบเอวบางไว้แน่น เกลี่ยปอยผมจากใบหน้างดงามของเธอ “ไม่ควรทำแบบนี้รู้ไหม”
“ม่ายรู้” ยัยตัวเล็กส่ายหัวจนแทบหลุดจากบ่า “อยากจูบคุณบีสต์”
“ไม่ให้จูบแล้ว” พอได้ยินปากน้อย ๆ ก็เบ้ลง ไวต์ทำท่าจะร้องไห้ให้ได้
ผมควรทำยังไงกับยัยเมรีคนนี้ดี จะปล่อยไว้คนเดียวก็กลัวปีนห้องหนี ไม่ก็โดดระเบียง สิ่งที่อุตส่าห์ลงทุนไปจะสูญเปล่าผมยังใช้เธอได้ไม่เต็มที่ ครั้นจะอยู่ก็กลัวเหลือเกินว่าจะยับยั้งชั่งใจไม่ไหว เผลอกระทำบางอย่างไปจะแย่เอา
ผมรู้ว่าเธอกำลังหลงผม หรือในที่นี้อาจเรียกว่ารักก็ได้ มันเป็นภาวะที่ไอ้เบสท์เคยเตือนเมื่อตอนผมบอกมันว่าจะเก็บเธอไว้ใช้งานสักพักหนึ่ง ผมทำใจไว้แล้วว่าเธอจะต้องมีอาการนี้แน่ถ
