ตีตราเสน่หา

ตอนที่6

ชั้นบนสุดของโรงแรม เดอ มาเรียน่ากรุงเทพฯ นั้น ขณะนี้ใช้เป็นที่พักของหุ้นส่วนใหญ่ซึ่งมาเยือนเมืองไทยตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว และครั้งนี้เขาคิดว่าจะปักหลักอยู่ในเมืองไทยนานพอสมควรจนกว่าจะสะสาง ‘บางเรื่อง’ เรียบร้อยแล้วจึงจะกลับไปอยู่อเมริกาเช่นเดิม

‘คีธ แมคไกวร์’ คือนักธุรกิจหนุ่มข้ามชาติวัยสามสิบเอ็ดปี เขามีเส้นผมสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากบางเฉียบ ดวงตาคมดุสีเทาคู่นั้นเวลาปรายตามองใครๆ ทำให้คนโดนมองถึงกับตัวสั่น ยิ่งประกอบด้วยคิ้วเข้มตรงนั้นยิ่งส่งเสริมให้คีธดูดุดันสมกับเป็นประธานของกลุ่มธุรกิจในเครือฟีนิกส์ โดยธุรกิจหลักของตระกูลแมคไกวร์จะเป็นกาสิโนและธุรกิจโรงแรมในเครือทั่วโลก

ที่จริงแล้วคีธไม่คิดจะกลับมาเมืองไทยอีกแล้ว หลังจากที่เคยมาครั้งล่าสุดเมื่อตอนเขายังเป็นวัยรุ่น และเดินทางมาคนเดียวตามคำสั่งของบิดา...แต่หลังๆ นี้กลับมีเหตุให้เขาต้องมาที่นี่อยู่หลายครั้ง เพราะไม่ว่าจะเรื่องงานที่คีธตัดสินใจเทคโอเวอร์โรงแรมเก่าแก่มีชื่อเสียงมานานแห่งหนึ่งของเมืองไทยเอาไว้และธุระส่วนตัวที่ต้องจัดการให้สิ้นซาก

จริงๆ แล้วคีธเป็นลูกครึ่งไทย – อเมริกัน โดยที่พ่อกับแม่เขาพบรักกันที่อเมริกา ทว่าพอญาติพี่น้องของพ่อซึ่งเป็นพวกตระกูลเก่าแก่ของไทยรับรู้ก็สั่งให้พ่อเขากลับเมืองไทยทันทีและแต่งงานกับผู้หญิงที่ทางผู้ใหญ่หาให้

คีธกลับมาเมืองไทยหนนี้นอกจากจะสะสางเรื่องค้างคาใจแล้ว เขายังมาจัดการเกี่ยวกับหนี้สินของตระกูลพีระนันท์ตลอดจนข้อตกลงที่เสนอล่าสุดให้เมื่อสามวันก่อนในตอนที่เจรจาข้ามทวีปกับกษิดิษย์ทางโทรศัพท์ และคำตอบที่เขาน่าจะต้องได้คือ...มะรืนนี้!

เขาจะได้คำตอบในงานเลี้ยงอะไรสักงานที่โรงแรมแห่งนี้แหละ คีธก็จำไม่ได้ แต่เอาเถอะ...ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องใส่ใจมาก ข้อเสนอนั้นก็แค่อยากทำให้ ‘ใครบางคน’ กระอักเล่นๆ เท่านั้นยามที่ได้รู้ข่าว

คิดมาถึงตรงนี้คีธก็กระตุกยิ้มอย่างสะใจ

ดวงตาสีเทาจ้องมองออกไปยังวิวทิวทัศน์ข้างนอก โรงแรม

เดอ มาเรียน่าสาขากรุงเทพฯตั้งอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยาทำให้มองเห็นวิวของเมืองฟ้าอมรเช่นกรุงเทพมหานครได้อย่างชัดเจน เมืองหลวงที่มีลักษณะของเมืองใหญ่ครบถ้วน...วุ่นวายและผู้คนเยอะ

“ตอนนี้ทางพีระนันท์โอนหุ้นของเดอ มาเรียน่าให้เราเรียบร้อยแล้วนะครับ พรุ่งนี้จะมีประชุมบอร์ดผู้บริหารอีกที สำหรับโครงสร้างของที่นี่ จะให้ส่งทีมที่ปรึกษาของฟีนิกส์เข้ามาดูแลไหมครับ ผมจะได้ติดต่อให้ทางโน้นรีบจัดการโรงแรมที่บาหลีเร็วๆ แล้วให้เข้ามาปรับโครงสร้างที่นี่แทน”

แมทธิว ผู้ช่วยคนสำคัญที่มักจะติดตามไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอกำลังเอ่ยถึงกำหนดงานต่างๆ ให้กับผู้เป็นนายได้รับฟัง

คีธนิ่วหน้าคิดตาม ก่อนจะส่ายหน้า “ไม่ ให้ทางนั้นจัดการโรงแรมที่บาหลีให้เสร็จ ส่วนที่ไทยนี่ฉันจะคุมเอง ฉะนั้นคราวนี้เราก็อยู่ที่นี่กันสักพักแล้วกันแมท”

“ครับ”

“เอาล่ะ มีเรื่องอะไรอีกไหม?”

“ก็ไม่มีอะไรมากครับ นอกจากรอฟังคำตอบจากทางพีระนันท์ว่าจะยอมรับข้อเสนอหรือไม่ เอ่อ...” พอพูดถึงตรงนี้แมทธิวก็ทำหน้าหนักใจ ไม่รู้ว่าตนเองจะรายงานต่อไปดีหรือไม่ นั่นทำให้คีธสงสัยจนเขม่นตามองคาดคั้น แมทธิวจึงยอมพูดในที่สุด “ตอนนี้พ่อของคุณติดต่อมาครับ สั่งไว้ว่าให้คุณแวะไปที่บ้านภัทรอนันต์ด้วยครับ”

“อืม...”

แล้วคีธก็ไม่พูดอะไรต่อ มีเพียงดวงตาสีเทาที่ดูราวกับจะเข้มขึ้นเมื่อได้ยินคำว่า...พ่อ

เมื่อเห็นคนเป็นเจ้านายตกอยู่ในภวังค์ความคิด แมทธิวจึงเอ่ยขอตัวออกไปเพื่อจัดการเอกสารที่สำนักงานใหญ่ที่ลาสเวกัสส่งมาให้เพื่อให้เจ้านายพิจารณาต่อไป

ทิ้งให้คีธครุ่นคิดถึงอดีตอันขมขื่นของตัวเองต่อไปเพียงลำพัง