“วันนี้อยากทำอะไรหรือเปล่า?”
คีธทรุดตัวลงนั่งข้างๆ หญิงสาวแล้วเอ่ยถามขึ้น หลังจากเขาวางสายจากโธมัสไปแล้วพอเดินกลับเข้าไปในห้องกลับปรากฏว่าการะบุหนิงตื่นเสียแล้ว เจ้าหล่อนอยู่ในสภาพเรียบร้อยขณะที่จ้องมองเขาแล้วก็รีบหลบสายตาด้วยความเขินอาย คีธหัวเราะอย่างรู้สึกขบขันระคนเอ็นดูท่าทางนั้นของหล่อน
“ไม่รู้สิคะ” หญิงสาวส่ายหน้าจนผมยาวสลวยนั้นกระจายละแผ่นหลัง “จริงๆ แล้วฉันไม่เคยมาไกลถึงขนาดนี้มาก่อนเลย” หล่อนสารภาพและนั่นก็ทำให้คีธมองหล่อนราวกับไม่เชื่อ
“หืม? เธอโกหกหรือเปล่า?”
“จริงๆ นะคะ” หญิงสาวย้ำเสียงหนักแน่น “ก็ส่วนมากฉันอยู่แต่ในบ้าน ไม่ค่อยได้ออกไปไหนเพราะคุณหญิงการะเกดไม่อนุญาต” หล่อนบอกถึงเหตุผล...และเป็นเหตุผลที่ทำให้คีธสงสารหล่อนจับใจ
“เธอไม่ใช่ทาสนี่ดอกแก้ว...ทำไมถึงยอมตามใจคนพวกนั้นทั้งๆ ที่เธอก็ไม่ใช่พวกหัวอ่อนว่าง่ายนะ” เขาบอกอย่างฉุนเฉียวนิดหน่อยที่ได้ยินคำตอบของหญิงสาว “ถามจ
