พอวิ่งออกมาได้ สถานที่แรกที่การะบุหนิงตรงดิ่งไปหาก็คือเรือนพักคนรับใช้ซึ่งแบ่งเป็นสัดส่วน หญิงสาวเดินตรงไปยังห้องที่ใหญ่ที่สุดแล้วก็พบว่านางชลกำลังอยู่ภายในห้องนั้นพอดี
พอพบหน้าหญิงชรา การะบุหนิงก็ทรุดลงกับพื้น ซบหน้ากับตักของอีกฝ่ายแล้วร่ำไห้ทันทีอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป พร้อมกับคำพูดตัดพ้อที่พรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย
“ยาย...แก้วผิดเหรอคะ? แก้วผิดเหรอที่เกิดมาเป็นลูกของแม่มาลินี”
“คุณดอกแก้ว...”
นางชลที่พอจะรู้อะไรมาบ้างจึงทำได้แต่เพียงลูบหลังลูบไหล่การะบุหนิงอย่างปลอบโยน
หล่อนเอ็นดูตั้งแต่แม่ของการะบุหนิงแล้ว รู้สึกสงสารและเห็นใจในความอาภัพนั้น และเป็นหล่อนอีกนั่นแหละที่เป็นคนช่วยเลี้ยงการะบุหนิงมา ไม่เกี่ยวพันกันทางสายเลือดแต่ก็รักไม่ต่างจากเลือดในอก จึงได้แต่เฝ้าดูแลและประคับประคองอยู่ไม่ห่าง
หล่อนอยู่บ้านหลังนี้มานาน...รู้ดีถึงความใจดำและเจ้ายศเจ้าอย่างของคนในบ้านหลังนี้ การที่เด็กอย่
